Zaterdagmiddag glipte ik even naar Players in Haarlem. Geliefde en kinders dropte ik op de kermis, dit kwartier was van Rob en mij. Rob is al een jaar of dertien in mijn leven (het was nota bene mijn eigen geliefde die ons aan elkaar voorstelde) en hij heeft me een hoop fijns gebracht.

Rob zegt gewoon als iets je niet staat of als een jurk die hij heeft ingekocht eigenlijk toch een beetje tegenvalt. “Is dit iets voor mij?” vraag ik dan. “Mwah, zou het niet doen”, is vaak zijn antwoord. Gelukkig zijn er altijd duizend dingen die ik wel moet doen en die ook heel lang in mijn leven blijven. Misschien niet zo lang als Rob, maar zeker wel een seizoen of vier.

Rob trekt me altijd uit mijn comfortzone. Weg met dat eeuwige zwart, een beetje kleur in het leven. Zaterdag trok ik deze trui van Paul & Joe uit het rek. Vond Rob een prima idee, maar dan moest ik er ook even dit broekje van hetzelfde label bij aantrekken. Zat als gegoten. Zwart Dior-pumpje eronder voor de klassieke twist en klaar was ik. Niets meer aan doen. Nou ja, terugkomen voor die Joseph-jurk waar ik ook verliefd op ben geworden dan.