OVER GOEDE DINGEN

#GIRO6868

En toch wil ik iets schrijven over Aylan. En eigenlijk ook over meneer Geert Wilders. Maar laat ik wegblijven van de politiek. En van hem.

Ik weet niet welk beeld de laatste dagen het meest bij me naar boven kwam. De foto van Aylan of dat van dat bootje met daarop allemaal mensen die rechtop tegen elkaar waren geplet. Echt, kappertjes in een potje zijn ruimer behuisd.  Of was het dat plaatje van dat meisje met dat vrolijke turquoise broekje dat levenloos in zee dreef.

Wie bepaalt nu waar je wonen mag? Is het geen toeval te noemen dat we leven waar we nu eenmaal ter aarde kwamen? Betekent dat dit wij dan mogen beslissen wie er wel en niet bij mogen komen? En is er iemand die denkt dat die mensen op een overvol beladen bootje stappen omdat ze daar gewoon ontzettende zin in hebben? Dan is het toch uit menselijkheid dat we die mensen moeten helpen? De aarde is nog steeds groot genoeg en zoals Monic Hendrickx dit weekend in Het Parool zei; ‘Open grenzen, dat voegt zich uiteindelijk vanzelf.’

Als het in hun land weer stabiel is gaan ze heus wel weer terug. Maar goed, laat ik wegblijven van de politiek. Ik vind het wel fijn om iets te kunnen doen. Dus mestte ik deze week mijn kledingkast uit (en die van mijn kinderen) en die buit gaat morgen naar een asielzoekerscentrum. En ik was blij toen RTL me vroeg of ik wilde aanschuiven bij het social mediapanel tijdens de special van RTL Late Night in Hotel Schiller gisteravond.

De binnenkomst voelde al als een walk down memory lane. Ik ontmoette mijn oude uitvoerend producente uit mijn Boulevardtijd, de productieleider en zoete Beau die toen dus nog presentator van dienst was. Helaas waren de computers ook uit de oude doos. Zelden meer heimwee gehad naar mijn MacBook.

Maar ik instagramde met Nicolette van Dam, vertelde Edwin Evers hoeveel volgers op Twitter hij had (wist hij dus serieus niet. Het zijn er overigens 300.000), bedankte kledingwinkel Jantje Korten uit Roermond voor het doneren van hun dagomzet en gaf de leuke vrouw van het Rode Kruis schouderkloppen en hulde voor hun goede werk.

Na afloop rookte ik nog een ouderwetse sigaret met Beau (hij rookte, ik keek ernaar) en wandelde moe maar voldaan naar de parkeergarage en bedacht me hoe bevoorrecht ik was dat mij een warm bed wachtte. Met slapende kinderen in hun schone pyjama’s. De dag begint met het overmaken van mijn bedrag. Practice what you preach, tenslotte.

Ik hoop heel erg dat je meedoet. Giro6868.