MAY IN DE KUNST

Afgelopen zaterdag bereikte ik het toppunt van volwassen worden. Nadat ik in de tuin had gewerkt (überhaupt het hebben van een voor- en een achtertuin is het toppunt van ‘groot’ zijn, daarin werken een tweede. Doe ik overigens normaal nooit, maar nu was het sterker dan ik en werd ik er meer voldaan van dan van de gemiddelde sale-slag), ging ik met mijn geliefde de stad in.

Het terras in de zon en de witte wijn lieten we links liggen. Wij hadden een belangrijker missie. Het kopen van Kunst. Behalve voor de prachtige foto Il Tempo die in onze woonkamer hangt, zouden kunstkenners hun nuffige neusjes voor onze collectie ophalen. Veel verder dan een zeefdruk van een foto van Sophia Loren en een ingekleurde prent van Maria Callas kwamen we niet.

Tot zaterdag dus. We begonnen wat onwennig te gluren tussen de metersdikke rijen schilderijen en foto’s. Net te gepolijst, net niet ‘ons’, toch eigenlijk best duur. Dit werd geen groot succes. Dachten we.

Tot we bij de uitgang aan de praat raakten met de galeriehouder en ik mijn oog liet vallen op de kunstuitleen. Dat hadden mijn ouders vroeger ook. Meteen steeg mijn volwassenheidsmeter met zeventien punten. Huren was dus ook een optie. Dan pak je zo’n werk toch net even iets sneller mee.

Warmgelopen graaiden we tussen de rekken. Wat vind je hiervan? Doen, sprak mijn liefde. En deze? Nemen we mee. Toen de galeriehouder op de achterkant van ‘een werk’ keek wat de prijs was, zei mijn geliefde; die nemen we ook mee. Haha, lachte de man, niet gewend aan zoveel daadkracht. Maar we waren serieus.

Toen hadden we dus ineens vijf werken voor aan de muur voor nog een heel redelijk bedrag ook. Dat moest worden weggespoeld met te veel wijn. Voordat ik, godbetert, verander in een echt keurige dame. Dat zou wat zijn.

Heel veel gemeentes hebben een kunstuitleen waarmee ze het kopen van kunst willen stimuleren. Je betaalt een huurbedrag per maand waarmee je meteen een percentage spaart dat je in schilderijen of fotowerken kunt investeren.