En ja hoor, daar gingen we. Wij wat weifelend want het Nederlandse strand was zaterdag op haar allerbest dus waarom zouden we veertien uur in de auto zitten voor hetzelfde gevoel en driedubbele prijzen?

Maar Saint Tropez is Saint Tropez (en mijn weerapp schetste voor de komende dagen een stuk minder rooskleurig weekbericht) en bovendien hadden we een steigerende Renault Espace Initiale Paris die echt heel graag wilde shinen over de Franse autoroute.

Ik maakte meteen enorm indruk op mijn geliefde door met een soepele druk op de knop een hatchback van alle vijf de achterbankstoelen te maken. En zelf vond ik het ook heel cool dat ik de auto alleen maar hoefde te benaderen en hij al opensprong. En als ik wegging, ging hij vanzelf op slot. Dat wilde ik dan weer checken waardoor hij alsnog weer opensprong…

Verder was ik er erg van onder de indruk dat als ik de motor uitzette en mijn deur opendeed, deze Espace mijn stoel een beetje naar achteren schoof om me het uitstappen te vergemakkelijken. Van die dingen…

Reizen met kinderen is altijd een klusje (ik moet plassen, mijn film staat in het Engels, mama we zijn lady (het hobbelpaard) vergeten, ik heb geloof ik een heel klein beetje gepoept, en…oh jee, daar ging mijn appelsap en nu is mijn jurk nat), maar in deze bolide was het een makkie. Mijn oudste dochter lag in een met de businessclass van KLM-vergelijkbare positie in de bijrijdersstoel (nadat ze een half uur had genoten van de ontspannende massage, that is), jongste lag op mijn schoot in een mathematische constructie met middelste dochter, die haar hoofd weer op de schoot van de kleinste had. En ik vouwde daar mijn armen weer omheen. Ik geloof dat ik de enige was die niet echt prettig sliep maar dat lag alleen maar aan de samenstelling en wensen van mijn malle gezin.

Na een nachtelijke dut ergens op een fijne Aire en de traditionele file naar ‘Trop’ bereikten we eindelijk het strand van Ramatuelle. Kon Tiki Villages. Aka: het paradijs. Denk palmbomen, huisjes met bamboedaken op het strand, Nikki Beach op huppelafstand en de mooiste jachten in zicht.

We bestelden appelsap en Badoit en voor ons een ijskoude bière en Chardonnay en keken elkaar aan. Dat leven van ons, dat was zo slecht nog niet.

Tot onze oudste ons diep in de ogen keek. “Zullen we naar huis gaan? Over een half uurtje ofzo?”