MIJN JAARLIJKSE AFVALRACE (EN NU GA IK ÉCHT DIE 8 KILO KWIJTRAKEN!)
Het is officieel zover. Ik stond vanochtend op de weegschaal en zag een cijfer dat ik niet wilde zien. Sterker nog: een cijfer waarvan ik ZO blij was dat ik dat al héél lang niet meer had gezien. Jup, er moet nu Echt Iets Gaan Gebeuren. Maar hoe?
Jojo’en heb ik zo’n beetje uitgevonden. Echt, Bridget Jones zal trots op me zijn. 8 kilo erbij, 4 kilo eraf, ineens 2 weer aangekomen en huppakee, weer 6 eraf. Maar momenteel is het touwtje van mijn jojo be-heur-lijk uitgerekt en moet ‘ie toch weer even fier omhoog schieten, als je begrijpt wat ik bedoel. En de motivatie is in de decembermaand bij haast iedereen behoorlijk ver te zoeken. Zo ook bij mij.
Een kleine greep uit mijn veelal mislukte afvalpogingen? Zet je schrap. Te beginnen met Sonja Bakker. Man, wat ging dat lekker de eerste weken. Totdat de eierkoeken mijn strot uitkwamen en de Oreo-koekjes mijn naam begonnen te fluisteren vanaf de keuken: ‘Kiek, eat me, eat me…’ Heel scary. Om van ze af te zijn at ik ze dan maar heel snel op, dat snap je. Daarna zocht ik mijn heil bij Dokter Frank: de man die het gezonde, koolhydraatvrije dieet uitvond. Zijn boek vond ik briljant en Dr. Frank gaf me hoop. Eindresultaat: ruim zes kilo eraf in twee maanden tijd, maar ook een chronische koppijn waardoor ik besloot toch maar te stoppen. Ik was zeker een half jaar slank, maar toen snoepte ik de kilo’s er toch weer aan. Crap.
Op aanraden van een vriendin startte ik daarna Het Ziekenhuisdieet. Het klonk eng, en dat was het met alleen yoghurt, ei en sinaasappel eigenlijk ook. Brrr. Waarom doen we dit onszelf aan? On to the next: het-eet-de-helft-van-wat-je-normaal-eet-dieet. Ah, simpel! De helft van mijn Oreo-koekjes, de helft van mijn wekelijkse bak Ben & Jerry’s. Werd ‘m ook niet echt. En toen zei een vriend tegen me: “Godsamme Kiek, ontzettende luiaard dat je er rondloopt. Ga toch eens sporten!” Ai. Daar sloeg hij de spijker op z’n kop…
Ik besloot het boetekleed aan te trekken, actief te gaan squashen, met een vriendin te gaan bootcampen in het park en hier een daar hard te lopen. ’s Avonds at ik een witvisje, groenten, een soepje of een maaltijdsalade. En na een half jaar toch een beetje afzien, warempel: IK WAS SLANK. Vond ik zelf dan. Ik was 11 pakken melk aan lichaamsgewicht kwijtgeraakt (vraag me niet waarom, ik vergelijk 1 kilo altijd met een pak melk, klinkt lekker dramatisch). En ineens hees ik mijn benen in de strakste skinny’s, trok ik kokerrokken aan waarin geen vetje meer te zien was en durfde ik zelfs een keer in mijn sportlegging naar buiten te gaan. En nu? Wat is er gebeurd? We zijn anderhalf jaar verder en ik ben weer Bridget Jones. Hóe dan?! Ik eet weer donuts op de bank en ben nu op het punt beland dat ik een hulplijn wil inschakelen. Want het wordt ook nog Kerst en ik kan straks nog naar mijn werk róllen als ik zou willen.
Gemiddeld worden volwassenen iedere vier jaar 1,5 kilogram zwaarder, zo blijkt uit een recente Amerikaanse analyse. Dat willen we niet! Dus: tijd voor actie. 1 januari ga ik het doen, met zo’n tien miljoen andere Nederlanders: afvallen. Iemand nog tips? De altijd slanke en gezonde Jet misschien? Een #fitgirl zal ik waarschijnlijk nooit worden, maar een #hijskikiweerindiekokerrok moet wel lukken, toch. Toch? Help!
