MIJN ZOEKTOCHT NAAR EEN HUIS IN AMSTERDAM IN ÉÉN WOORD:

DRAMA

Al ruim twee jaar lang zoek ik de godganse dag op iedere mogelijke makelaarswebsite die er bestaat. Ik reageer lyrisch enthousiast op elk bericht dat ik voorbij zie komen op Facebook (je weet wel, van die berichten waar driehonderd mensen onder getagd worden) en stiekem hoop ik al tijden op een buitenkansje waarvan je weet dat eigenlijk alleen ánderen dat altijd krijgen.

Het resultaat bleef tot nu toe uit. Voor mij als Domstad-meisje (een rasechte Utrechter) is het sowieso handig om in Amsterdam te wonen. Dáár gebeurt alles, dat weet toch iedereen? Maar stiekem kan ik helemaal geen afstand doen van mijn Utrecht: de snoezigste, fijnste en overzichtelijkste stad die ik ken.

En alsof het lot ermee tart kwam ‘ie ineens: de buitenkans. Weliswaar niet in Amsterdam, maar wel in mijn stad. Ineens hoorde ik van een vriend dat zijn huisgenoot ging verhuizen. Just for your information: Hij. Woont. Aan. De Dom. Letterlijk het meest prachtige huis náást de Dom.

De vraag of ik er voor een vriendenprijsje wil wonen. Een prijs zo laag dat ik het niet eens durf te vertellen uit angst dat de eeuwige ‘zoekt-een-huis-in-noem-maar-een-stad’-mensen me de ogen uitkrabben van jaloezie als ik het hen vertel. Oh, en hij heeft fantastische kat genaamd Levi. En er is meer dan genoeg plaats voor mijn obsessief uitpuilende schoenenkast, mocht het nodig zijn. Mócht het nodig zijn, hè. Kan iemand me even knijpen? Ik denk dat ik zojuist in de hemel ben beland.

Daarom dit bericht voor alle huurders die de hoop bijna opgeven. Hoe cliché maar hoe waar: geduld wordt beloond. Ooit op een dag krijg jij dat droomhuisje echt wel. En in de tussentijd zal ik in mijn kasteeltje naast de Dom voor je duimen ;-).

Geschreven door: Kiki Düren