Onze tweede dag in Milaan begonnen we bij het hoofdkantoor van Tod’s. Achter gigantische deuren komen we in een adembenemend mooie hal, met torenhoge plafonds, overal marmer, warm mahoniehouten details en grote foto’s met daarop de nieuwste Tod’s-campagne.

Een klein authentiek liftje waar we net met z’n drietjes inpassen brengt ons naar boven, naar de mooiste ‘vergaderzaal’ die je ooit hebt gezien. Banken met duizend kussen waar je in verdwijnt, antieke tafels, ramen rondom, overal koffietafelboeken – echt het was een plaatje. Foto’s mochten we wel maken, maar niet publiceren. Helaas, sommige deuren moeten dus toch echt gesloten blijven.

Na Tod’s wandelen we over de Corso Venetia waar we langs prachtige etalages wandelen, waaronder die van Dolce & Gabbana. En daar, daar vonden we liefde. De winkel hing vol met stukken die speciaal voor die winkel zijn gemaakt.

Tassen, schoenen, sieraden, allemaal uniek en nergens ter wereld te koop behalve daar. Er was een bepaalde tas waar we allebei vreselijk onrustig van werden en hoe dat precies afliep lees je later vandaag. So stay tuned.

Had ik net de ergste Dolce-hysterie van me afgeschud, een paar panden verder was de Disney-winkel waar we natúúrlijk ook even in moesten. May om cadeaus te kopen voor de kinders, ik om te staren naar de Elsa-jurken die ik niet pas. Bijna kocht ik een Olaf, maar ik wist me te beheersen. Terwijl May haar mandje volstopte wachtte ik in de kidscorner, waar ik een stukje van een reuze informatieve en oh zo leerzame film over honden zag.

We hebben dan nog een kleine twee uur tot onze volgende afspraak en die twee uur spenderen we in het Diana Majestica. Een mega indrukwekkend hotel met vooral een mega indrukwekkende binnentuin.

Aan een vijver, in de zon, gedrapeerd in een heerlijke loungestoel bestellen we een glas witte wijn (misschien 2) en een tafel vol met lekkers. We tikken onze stukjes en om de 5 minuten verzucht één van ons “god wat is het híer heerlijk zeg.”

We hadden er makkelijk de rest van ons leven kunnen blijven zitten maar we moesten in de tax naar de volgende meeting: met Gucci.

Daarna volgt er nog eentje met Anthony Morato en dan is het wel weer een uur of 18:00 en gaan we richting hotel voor een kleine opfris alvorens we naar het restaurant van de avond gaan: Rosy e Gabriele.

Mocht je ooit in Milaan zijn, ga hier zeker heen. Het is een echte échte Italiaan, zonder overdreven opsmuk maar met gewoon heel goed eten. De bediening is intens vriendelijk, May en ik werden allebei smoorverliefd op onze lieve tikkie sullige ober, die bij alles riep dat het “tres spettaaaaacolo” was en vervolgens, eerlijk is eerlijk, ook hartverscheurend lekker eten op tafel bracht. Waaronder mijn pizza, die in de vorm van een hartje kwam. Echt, ik was als was in zijn handen.

Als we allebei bommetje bommetje bommetje vol zitten rollen we in een taxi in en gaan terug naar het hotel. En net als gister lig ik nu in het zachte hotelbed met laptop op schoot dit te tikken. Nu maar hopen dat mijn ronde pizzabuik en ik niet het bed uitrollen. Fingers crossed. A domani!