Wat ik leerde van mijn modemoeders

9 lessen in stijl en fun

Een tijd geleden schreef ik over de lessen die mijn liefste moeder me meegaf en nog steeds meegeeft in het dagelijks leven. Maar naast liefste Pleuntje heb ik nog twee extra moeders; mijn modemoeders. Toevallig zat ik gisteravond naast allebei en realiseerde ik me wat ik toch allemaal niet voor nuttigs van deze grote dames uit de mode heb geleerd. Lees het en raad van wie de tip was.

Een hoofdredacteur reist altijd eerste klas

Deze kwam van Harriet. Toen zij net hoofdredacteur van Cosmopolitan was, had haar assistent haar een kamer geboekt in het Gramercy Park Hotel wat toen nog een beetje een aftandse bende was. Toen greep Helen Gurley Brown (Mrs. Cosmo) even in. “You are an EDITOR of Cosmopolitan. You will stay at the Paramount. Period.’’ Toen mijn assistent een tweedeklas Thalysticket voor mij had besteld toen ik net hoofdredacteur van Marie Claire was, sputterde Harriet van ingehouden ongemak. “May, je bent hoofdredacteur. Je reist Eerste Klas. Wat denken ze wel niet zeg.”

 Stuur altijd een bedankkaartje

Deze is van Peggy. Zij is de koningin van de etiquette. Zodra je ergens hebt gegeten, meteen ’s avonds een kaartje op de bus doen. Ik moet wel zeggen dat ik hier niet zo goed in ben, maar door Peggy stuur ik wel vaker kaartjes. Sterker nog, ik heb blanco kaartjes met alleen ons adres laten maken. Van handgeschept papier. Allemaal geleerd van Pegs.

Investeer in tassen

Deze eer komt beiden toe, al was het Harriet die me echt de opdracht gaf om ‘nu maar eens in wat designertassen te investeren’. Heb ik meteen keurig opgevolgd natuurlijk. Ach, ik ben zo braaf.

Gooi weg

Peggy gaat echt elk half jaar door haar kast. Deels omdat ze niet ontzettend veel kastruimte heeft, maar ook omdat ze er heel goed in is dingen weg te gooien. Doe ik: hoe minder je hebt, hoe meer je draagt.

Living well is the best revenge

Hoe lelijk mensen ook tegen je doen, je verlaagt je natuurlijk niet tot hun niveau. Het streven is een zin zo te verpakken dat hij alleraardigst lijkt maar uiteindelijk een ontzettende opdoffer geeft. Ik zat een keer met allemaal hoofdredacteuren in een vergaderzaal toen we ons moesten verplaatsen naar een grotere zaal. De dame naast mij, niet mijn vriendin, pakte mijn Moleskine schrijfblok mee. In de nieuwe ruimte vroeg ik aan haar of ik mijn boekje terug mocht waarop ze extreem kattig zei: “Jij let ook niet goed op je spullen als je niet eens doorhad dat ik je boekje meenam.” Waarop ik antwoordde: “Oh, ik zag het wel hoor. Maar ik vind het prima wanneer jij mijn spullen voor me draagt.” Nou, toen zat Harriet te spinnen van trots.

Harriets mooiste sweet revenge was toen wij ooit geen invite voor de show van Chanel hadden gekregen (daar was wel een reden voor want ik was nog niet officieel benoemd tot hoofdredacteur en de functie van Harriet was nog niet goed aan Chanel doorgegeven) en we samen, exact op het tijdstip van de show, naar de Bon Marché wandelden en zij daar een Dior-tas kocht. Als ik het opschrijf moet ik er weer om lachen.

Fake it

Als Peggy vroeger werd gevraagd om een beetje een ongemakkelijk telefoontje te plegen wat ze een beetje beneden haar stand vond, dan gebruikte ze gewoon een andere naam. “Dag, u spreekt met Anneke te Pas.” En als ze naar binnen wilde bij een show, bedacht ze gewoon een naam van een journaliste van wie ze zeker wist dat die zou komen en zo kletste zich naar binnen. Ook riep ze bij de show van Kenzo dat ik zwanger was zodat we een goede stoel zouden krijgen in plaats van die armoedige standing die we hadden.

Mensen moeten het net niet begrijpen

Dat is het modemotto van Harriet. “Ik ben pas echt tevree als ze mijn outfit niet helemaal snappen”, is haar credo. Zo was ooit de hele sales-afdeling van Sanoma van de leg omdat Harriet had gezegd dat ze jurkjes maar burgerlijk vond. Maar modewise had ze natuurlijk best gelijk. Rok en top is zoveel origineler. En Harriet liep gewoon een beetje voor.

 Eten of drinken

Dat is Peggy, want Harriet drinkt bijna niet. Hooguit een glaasje port of misschien een drupje champ. Als je met Peggy uit eten gaat, weet je meteen of ze op standje eten of drinken staat. Allebei is namelijk geen optie.

Alles aannemen

Ook van Peggy. Niet uitleggen dat je liever geen taart eet of dit keer geen glas wijn hoeft. Daar gaat iedereen alleen maar ingewikkeld over doen. Dus op elke Sanoma-traktatie zei Peggy: “Ja, graag.” Dat ze het vervolgens in de prullenbak kiept, is geen probleem. Wat niet weet, wat niet deert.