NEE ZEGGEN DOE JE ZO

Van nature ben ik best een pleaser. Als ik je leuk vind, wil ik het je naar de zin maken. Ga jij op vakantie naar Salou (mij een gruwel) zal ik toch proberen er iets aardigs over te zeggen. Als jij de show van Kanye voor Adidas groots vond hebben we een klein probleem maar in principe beweeg ik liever mee dan dat ik je tegen de kruin in borstel.

Allemaal leuk, aardig en reuze sympathiek maar als je niet oplet, maak je het iedereen ontzettend naar de zin en vergeet je een best belangrijk persoon. Juist. Jezelf.

Mijn geliefde heeft me geleerd te zeggen waar het op staat. De harde waarheid dus. Zoals in deze situaties.

Ik heb echt een geweldige buurvrouw. Knap, intelligent, succesvol en ook nog eens moeder van drie. In al haar goedheid, doneerde ze me regelmatig de kleren van haar dochters (net iets ouder dan die van mij). Had ik net de kast van mijn meisjes (die we thuis ook wel Ground Zero noemen vanwege de totale chaos) uitgemest, kwam ik naar beneden en stond mijn lieve buurvrouw daar met twee zakken kledij. Die enig was maar net niet de smaak van mijn meisjes.

Leverde een situatie op. Want zei ik ‘ja en super bedankt’, dan moesten die kleren ook gedragen worden. Want ze woont tenslotte vlakbij me. “Als je nu niet ingrijpt, heb je de komende tien jaar een probleem want voorlopig wonen we hier nog wel.” Zei mijn lief. Dus daar ging ik. Op standje eerlijk. “Heel, heel erg lief dat je aan ons denkt maar ik vind het zelf echt heel leuk om kleding voor mijn kinderen te kopen en die kasten stromen al vol en ik denk dat er echt iemand is die je hier nog veel gelukkiger mee kunt maken.” Dat was eruit. Ik weet niet of ze het echt waardeerde (ben sindsdien niet meer voor de buurtdinertjes en borrels bij hen thuis uitgenodigd) maar ik ben weer baas in eigen kast en dat is me zoveel waard.

Ik ken vrouwen die al tien jaar klagen over hun werkster maar haar niet durven te ontslaan. Zo’n vrouw had ik ook kunnen worden. Tot, wederom, mijn lief tegen me zei; “Of die werkster eruit of nooit meer zeiken.” Makkelijke keuze. Weg met die vrouw-die-altijd-afzegt-de-plinten-nooit-afstoft-stiekem-eerder-naar-huis-gaat-mijn-mooie-zomerjas-in-de-droger-gooit-een-uur-bezig-is-met-het-stofzuigen-van-de-trap. Ik kan je vertellen, dat lucht zo op dat ik het daarna nog een paar keer heb gedaan. Tot ik de leukste en de beste werkster van het land vond.

Ik werk hard dus mijn weekend is heilig. En gereserveerd voor mijn intimi. Ik had een heel leuke collega die steeds probeerde om zondag een 1-op-1 date met me te plannen. Maar ik zag haar al meer dan mijn eigen man. Om elke week een ander smoesje te verzinnen, ging me te ver. Dus hups. Voor ik het wist was het eruit. “Mijn weekend is voor mijn gezin. Maandagochtend ben je de eerste.” Ik geloof dat ze het wel begreep.

Je drinkt wat met elkaar, zegt hoe leuk je het toch altijd hebt en flats, voor je het weet, oppert je gesprekspartner om samen met vakantie te gaan. Als je even niet adequaat handelt, zit je de week erna met de vakantiefolders voor je neus. Ik had zo’n aanpakkende kennis die iets minder vriendinnen had dan ik (en geen vriend) en me zo voor twee weken Miami had gecharterd. Omdat slappe smoesjes niet werken bij dit soort daadkrachtige types, pakte ik de botte bijl. Sorry, ik ga maar drie weken per jaar met vakantie. Ik vind je heel erg leuk en aardig en geweldig maar een vakantie vind ik echt teveel. Laten we een weekendje doen.

Liesbeth schreef er al over. Het is best lastig om overenthousiaste verkopers af te slaan. Ik weet niet of het de leeftijd is of het idee dat ze heus wel weten dat ik bereid ben om veel uit te geven aan mode, maar ik zeg gewoon wat ik ervan vind. Ik heb al zoiets, ik vind het geweldig maar niet helemaal mijn stijl, het haalt mij niet op is mijn vaste afwijsrepertoire.

Moraal van mijn verhaal? Nee zeggen is niet altijd leuk en echt niet even makkelijk maar je doet iemand er een groot plezier mee. Jezelf ja. En uiteindelijk dus ook die ander. Want eerlijkheid…