waarom ik eigenlijk een hypocriet ben

Het gebeurt met enige regelmaat dat ik een wenkbrauw optrek wanneer ik een foto van iemand voorbij zie komen waarop diegene geen make-up draagt. En het gebeurt ook wel eens dat ik die dan screenshot en in een Whatsappgroep gooi met de tekst “hoezó doet ze zichzelf dit aan. Doe even een likkie verf op vriendin.” En dan komen er instemmende reacties met “ja nou inderdaad zeg.” Maar eigenlijk vind ik dit heel irritant gedrag van mezelf en wil ik hier per direct mee stoppen.

Niet met het screenshotten, maar met het feit dat ik een mening heb over vrouwen die zichzelf make-uploos en praktisch filterloos op Instagram zetten. Want man man man wat is er van me geworden dat ik dit ga afkeuren. Zelf zou ik het never ever doen. Omdat ik er de ballen niet voor heb. Er zijn zat dagen dat ik zonder make-up de deur uitga maar dat doe ik alleen als ik een “gewone” kantoordag heb zonder afspraken. Zodra er iets in de agenda staat gaat er een poeder over m’n kopf en een lik mascara op de wimpers. Altijd. Zonder mascara voel ik me naakt, zonder poeder vind ik m’n huid maar stom en eigenlijk neem ik ook altijd wel een klodder foundation uit de pot.

Eigenlijk ben ik maar jaloers op al die vrouwen die niet zo belachelijk ijdel zijn als ik

En als ik dan bij hoge uitzondering toch op de foto moet tijdens een make-uploze dag, dan zorg ik dat ik een knaller van een zonnebril of ander object voor m’n hoofd zet, naar de grond kijk, of vanaf de zijkant word gefotografeerd. Want dan zie je het het minst. Heel. Heel. Laf.

Eigenlijk ben ik maar jaloers op al die vrouwen die niet zo belachelijk ijdel zijn als ik. Die lak hebben aan de perfectiestandaard waar ik nota bene zélf vorige week nog een anti-stuk over schreef. Soms schrik ik een beetje van m’n eigen hypocrisie, misschien is dat vooral de geleerde les hier. En dat ik dus vaker, of op z’n minst een keertje, zonder make-up op Instagram moet. Mensen, wish me luck.