Nooit van dat dak af

Ooit kreeg ik een tien voor een opstel (ja, toen al was taal zeg maar echt mijn ding) dat ging over een meisje (ik) dat na sluitingstijd achterbleef in een intens groot warenhuis met bedden bedekt met veertien kussens, chocoladefonteinen van een meter hoog en rekken vol prinsessenjurken en zilveren schoenen.

De wens om eens na sluitingstijd op die bedden te mogen springen, alle roze jurken te passen en van elk taartje een hapje te nemen was zo sterk dat ik serieus overwoog de hand van mijn moeder los te laten tijdens het winkelen en ergens op een afdeling van de Bijenkorf waar ze me niet zou zoeken onder een rek te gaan zitten tot na sluitingstijd.

Dat is nooit gelukt natuurlijk, maar gelukkig geeft de Bijenkorf één keer per jaar een diner voor hoofdredacteuren en ander modeminnend volk. En niet in een restaurant, maar gewoon ergens in de Bijenkorf. Na sluitingstijd dus. Eergisteravond was ‘ergens in de Bijenkorf’ het dak. Voor de gelegenheid hadden ze een tent gebouwd en rende de kok het glimmende laagje van zijn schoenen om de borden warm van de keuken (die echt best ver weg was) naar onze tafels te brengen.

Ik had een ontzettend Alles is liefde-Erlebnis toen ik daar zo over de Amsterdamse daken uitkeek en mijn staat was best behoorlijk gelukkig te noemen. Topmodel Daphne Groeneveld had me net wat leuke restaurantjes getipt voor New York, tegenover me vertelde een van de leuke inkopers van de Bijenkorf over haar reis naar Myanmar en naast me zat een inspirerende oud-collega. Dat Fiona Hering een paar schoenen won van Sophia Webster (ook te gast op het feestje) kon me niet eens heel veel schelen. Dat zegt wat. Jett Rebel zat in een hoekje te zingen en het leven, nou ja, da’s ook weer wat overdreven, de avond was goed.

Na tweeënhalf glas wijn nodigde CEO Giovanni Colauto me uit om het dakhuisje te bezoeken. Dat huisje staat er al jaren maar is nu bewoonbaar gemaakt. Kruip door sluip door gingen we een wenteltrapje op waar Kim Kardashian en andere vrouwen met een aanwezige bilpartij niet doorheen zou passen. Daar kwamen we in de ruimte die intens hoog was (ik denk serieus een meter of zestien) en waar een hoogslaper was ingebouwd.

Na sluitingstijd in het warenhuis lopen is van mijn lijstje, eten op het dak ervan ook. Nu alleen nog slapen in dat torentje en het script bedenken voor Alles is liefde 2. Ach, wat zal ik dan gelukkig zijn.