Oh belastingdienst, wat doet u nu?

Het is geen geheim dat er hier bij Amayzine een paar vrouwen rondlopen met bijzonder weinig algemene kennis en gezond verstand als het op belastingzaken aankomt. Eén van die vrouwen ben ik. Zodra je over aanslagen, bonnetjes, inkomsten, uitkomsten, kwartalen en belasting begint dan tune ik automatisch uit en roep ik alleen nog maar “ik snap het niet.” Ik wíl het ook niet snappen, dat is absoluut waar, maar grotendeels komt mijn onkunde voort uit een totale cijferangst en bijkomende blokkade voor anything belasting related.

Dat uit zich op verschillende manieren en één van die manieren is mijn structurele weigering van het openmaken van blauwe enveloppen. Hoe dat proces precies in zijn werk gaat kun je hier lezen, in het kort komt het erop neer dat ik blauwe enveloppen keurig negeer, net zolang hun bestaan doodzwijg totdat ik een boze mail of telefoontje krijg van een enge belastinginspecteur. Pas dan ga ik, eventueel, over tot actie.

Vorige week kwam het nieuws mij ter ore dat de Belastingdienst gaat stoppen met het versturen van de blauwe enveloppen en alleen nog maar digitaal zal communiceren. Elke dag wordt er een vrachtwagen vol blauwe krengen bezorgd bij burgers en bedrijven, wat per jaar neerkomt op 150 miljoen (!) stuks. Dat is natuurlijk krankzinnig zonde en volstrekt overbodig, want die brieven worden toch niet opengemaakt. Dat gaat allemaal niet over één nacht ijs, de overgang gebeurt stapsgewijs en het is de bedoeling dat iedereen over ongeveer zeven jaar is geswitcht van print naar scherm.

En nu zit ik me dus enorm af te vragen of dit nou mijn redding of mijn ondergang gaat worden. Want ondanks dat ik de brieven pas openmaak als het eigenlijk al te laat is en ik ook dan pas overga tot actie als ze me er over bellen, door die brieven weet ik wel dat er überháupt iets speelt. Daarbij moet je vooral niet denken dat ik veel beter ben in mailen. Ik kan rustig een week wachten met antwoorden omdat het er steeds niet van komt en als ik weet dat er enge mailtjes op me wachten, negeer ik m’n mailbox als ware het die lullige ex van acht jaar geleden.

Het zit er dus dik in dat dit het begin van het einde gaat worden. Mochten zich belastingtalenten onder jullie bevinden; ik houd me van harte aanbevolen. En aan de Belastingdienst wil ik vast zeggen: sorry als ik niet reageer op jullie mail, maar ik ben zó gewend aan de blauwe post dat het zeker een jaar of tien gaat duren voordat ik goed en wel met e-mail kan omgaan. Écht waar.