OMG DE GELNAGEL IS TERUG

Toen ik lang, lang gelee nog bij televisie werkte, hadden alle meisjes in het Hilversumse nepnagels. En ik dus ook. Van die enorme, vierkant afgevijlde jetsers die zo lang waren dat we de cijfers op onze mobieltjes moesten intoetsen met een potlood.

Eens in de,wat zal het zijn, twee weken ging je dan ergens drie hoog achter naar een nagelsalonnetje waar de geur van chemicaliën je verwelkomde en je intens lang onder een drooglampje zat te wachten.

Eigenlijk werd alles in het leven moeilijker door die nagels. Je bed behoorlijk opmaken bijvoorbeeld (probeer jij maar eens met een nagel van drie centimeter je laken om je matras te spannen) of zelfs een ob’tje inbrengen werd ineens gedoe.

Bovendien was het een dure en tijdrovende hobby (om maar te zwijgen over wat er gebeurt als zo’n joekelnagel afbrak) dus ik hing de vlag uit, hing aan lampen en danste tot het ochtendgloren toen de korte nagel inkwam. Gewoon afvijlen op de plek waar je vinger eindigt, opvallend lakje eroverheen en klaar was je.

De afgelopen vijf jaar heb ik me in het perfecte nageltijdperk begeven want voor lange nagels ben ik te roekeloos en te ongeduldig. Maar ik zag her en der alweer een lange acrylnagel opduiken. Eerst bij de usual suspects (denk: iets te blond haar en iets te roze lippen), maar ineens waren onze stagiaires (veel cooler vind je ze niet) ook ineens ‘in het lang’.

En donderdag schoof ik aan bij RTL Late Night met Kim Feenstra, ook iemand die je eigenlijk nooit op een stijlfout kunt betrappen. Perfecte jeans, casual maar perfect bloesje, én… ja hoor. Lange, acrylnagels. Naturel gelakt en lang en puntig. En het erge was… ik vond het nog mooi ook.

Daar gaan we weer. Op naar een chemisch, tijdrovend en kostbaar nageltijdperk.