To selfie or not to selfie

Zondag keek ik live naar de wedstrijd (wat zeg ik, wedstrijd, De Derby) tussen Lazio en AS Roma. Voetbal. De haard brandde, ik mocht al een glas wijn en mijn geliefde wordt hier nou eenmaal ontzettend gelukkig van. Bovendien zijn de Italiaanse spelers niet bepaald vervelend om naar te kijken. Tot Francesco Totti het in zijn gebronsde bolletje kreeg.

Wat deed hij? Na zijn tweede doelpunt (oké, oké, het was de gelijkmaker tijdens de spannendste wedstrijd van het jaar) liep hij naar iemand toe (ik geloof dat het hun fysiotherapeut was ofzo), greep zijn telefoon en ging daar even uitgebreid met een dampend vak vol fans op de achtergrond een selfie maken.En hij nam er de tijd voor. Haartjes werden gladgestreken, lipjes getuit. Selfie maken, posten en door met de wedstrijd.

Dat leidde tot nogal wat kritiek. Onder andere van de coach van de tegenstander, maar toch. Het bracht me op het vraagstuk; wanneer is het maken van selfies ineens ongepast?

Nou, ik heb er nog wel een paar.

Laten we beginnen met de Auschwitzselfies. Geen grap. Jonge meisjes die duckfaces makend poseren onder de Arbeit Macht Frei-poort met #Poland en #Jewish. Daaronder een comment van een jongen die zegt: OMG beauties! Oh jongens, waar moet ik precies beginnen met uitleggen dat dit niet kan?

Dan de ongelukselfies. Stel je rijdt over de A9, er zijn drie auto’s op elkaar gebotst, brandweer, politie, ambulance, iedereen rukt uit. Je staat stil, hebt toch niets beters te doen en denkt: ach, ik maak even een ongelukselfie.

Gebeurt ook bij andere rampen. Ik wacht nog op de eerste brand-bij-Wezepselfie met de brandende schepen op de achtergrond. Al wat ramperig is, is erg. Laten we daar vanuit gaan. En selfies bij iets ergs = niet gepast.

Als je wel eens uit de bocht bent gevlogen selfiewise, vergeef ik je. Je bent in goed gezelschap. De meest ongepaste selfie ooit was die van Obama tijdens de begrafenis van Nelson Mandela. Maar vanaf nu niet meer doen hè? Beloofd?