Ha! Weer een fijn dagboek van onze Bo uit New York. Geshop, nieuwe looks, museabezoek en héél veel Blue.

Op maandagochtend lukt het maar net om m’n ogen open te krijgen (en te houden, zoals te zien op bovenstaande plaat). Dit was om 7.00 uur in de ochtend. Ik ga mee richting kantoor met manlief die aan Bryant Park werkt. De bedoeling was om de week fris en fruitig te beginnen, aan het park een XL cappuccino te bestellen en in diezelfde koffiebar wat te werken aan de berg e-mails die op me wacht. Maar het mocht niet baten. Stiekem sloop ik naar huis. Zonder koffie. En ik deed nog een klein schoonheidsslaapje. Ach, moet kunnen als freelancer, of niet? Maar dat was slechts het begin. Er werd weinig gewerkt, maar onverwachts ontzettend arty gedaan. Dat dan weer wel.

Ieder jaar is er wel een artistieke hype in New York. Die van vorig jaar sloeg ik over, maar het jaar ervoor stond ik maar liefst zes uur in de rij voor de infinity room van Yayoi Kusama. Dit jaar waren het geen zes uren, maar het duurde toch nog zeker wel anderhalf uur voordat ik The Museum of Feelings mocht betreden. En het was super cool. Dat museum bestaat uit vijf kamers die alle een ander gevoel behelzen door middel van licht, beeld, spiegel, geur en materiaal. Als een klein kind zo blij werd ik van al die kleurtjes en geurtjes. Ik raad je dan ook zeker aan om er een kijkje te nemen. Ga wel vroeg, want eenmaal buiten was de rij zo gigantisch lang dat zes uur wachten zeker zou behoren tot de mogelijkheden. En dat doen alleen gekken, zoals ik twee jaar geleden.

Met berenoortjes van kant sta ik als brand ambassador van Love Stories Intimates op de opening van hun pop-up aan Mulberry Street. Terwijl de gasten smullen van de kanten setjes, drinken ze een glaasje bubbels, roken we stiekem sigaretjes op straat en houd ik stug mijn oortjes op. Pas bij het slapengaan zet ik ze af en nu pronken ze op mijn teddybeer.

Dit soort foto’s krijg ik toegestuurd als ik een avondje niet thuis ben. Ons berenhondje in ons bed, aan mijn kant. De tekst die ik erbij kreeg was: “Kom je naar huis?”. Chantage is het!

Het Whitney Museum of American Art in Meatpacking. Een schande dat ik dat nog niet had gezien. Dus daar gingen we. Op een zonnige zaterdag moderne kunst kijken. Het was wel mooi hoor, maar het Whitney Museum staat óók bekend om de mooiste terrassen met de mooiste uitzichten…

En de bovenste verdieping heeft een restaurant. Toen wij daar aankwamen was er een tafel. Dus ja, ons artistieke uitje werd niet meer zo heel erg artistiek. Meer bourgondisch, met wijn en een tafel vol smulhappen…

Vond ik in m’n archief. Kijk dit kleine kruimeltje nou…

Howdy, howdy! Met cowboyblouse en aviator-bril op pad. Daar hoort natuurlijk koffie bij. Ik moet zeggen dat ik verrast ben door de bril. Nooit eerder droeg ik dit pilotenmodel. Maar misschien is het voor herhaling vatbaar?

Terwijl ik dit wekelijks terugkerende fotoverslag in elkaar zit te knutselen in ons kantoor aan huis met doorschijnende piano, kan ik eigenlijk niet wachten tot het acht uur is. Want dan mag ik met M.A.C Cosmetics naar Mariah Carey! De kaartjes kwamen met een handgeschreven briefje erbij. En dat is altijd heel erg leuk. Volgende week sowieso een uitgebreid Mariah-verslag dus!