PARIS DIARY

part 2

Gisteren ontmoette ik mijn lieve oud-collega Simone Dernee met wie ik voor Marie Claire zoveel modeweken ben afgestruind. Wij waren elkaars ideale modeweekmaatje, hadden hetzelfde eet-, drink- en shopritme en allebei zijn we verre van bang op de fiets in een grote, andere stad. Als halve suïcidalen staken we de Place de la Concorde over tijdens de spits (denk vijftien rijen dik met auto’s met chauffeurs die heel veel op hun mobiel en claxon letten maar niet per se super gespitst zijn op passerende modemeisjes uit Amsterdam) en doorploegden we Le Marais.

We spraken af bij Café de Flore, voor old times’ sake. Op het terras, wat volgens Parisiennes echt not done is maar waar wij spreekwoordelijke kak aan hadden want de zon scheen en zo konden we de wakker wordende stad al lekker opsnuiven. Moesten we ons ineens nog ontzettend haasten om op tijd bij de show van Peet Dullaert te zijn. Hijgend (hoofd) en bonkend (hart) kwamen we de locatie binnenrennen waar we keken naar zijn collectie (waarbij hij prints van kimono’s uit het Rijksmuseum had verwerkt) en kletsten we na afloop met ‘onze’ Ilham Mestour, Valentijn de Hingh (die de show sloot) en de vrouw van de Nederlandse ambassadeur in Parijs Lilian.

Vanaf Peet was het drie keer struikelen naar de Hermès-expositie aan de kade van de Seine. Als je er binnenkort bent, ga even kijken. Het is een kleine Efteling voor modemensen en bovendien nog gratis ook.

Snel een coffee to go gehaald bij Mozza & Co (een beeldig gestylede container waar je broodjes en koffie kunt kopen) die we opdronken aan de Seine en toen door naar de tentoonstelling van Alber Elbaz. Ik kreeg ineens fantasieën over een Lanvin-jurk tijdens de finale van Holland’s Next Top Model…

Al knorde het maagje niet, het was lunchtijd en ook dat deden we in de zon. Bij Favorite, voor ons ontzettende gewoontedieren (normaal is het altijd Costes of Flore) alweer het tweede nieuwe restaurant dat we uitprobeerden deze trip. Allebei een ceasar salad en, vooruit, nu we er toch zijn, een glaasje wit.

Nog éven naar de winkel van Barbara Bui (die honger was na de show van gisteren namelijk niet gestild) waar ik me kon beheersen (dankzij gecontroleerde ademhalingstechnieken, dat wel) en Simone een beeldig zwart (ja ja, maar hij was wel anders zwart) jurkje kocht.

En dan toch weer rennen naar het hotel hè… En naar de taxi… En naar de trein. Ik leer het ook nooit…