Maandag was voor de verandering best een ontspannen dagje. Zondagavond lag ik er op tijd in dus ’s ochtends werd ik fris fit en fruitig wakker. Laat ik beginnen met het verklappen van een zeer eigenaardig fashion week fenomeen. Iets dat in New York, London en Parijs voorkomt en waar ik vooralsnog geen verklaring of oplossing voor heb, maar wat wel blóedirritant is.

Fashion week speelt zich namelijk af in een raar tijdsvacuüm. Als in, tijd verdwijnt hier. Zomaar, opeens, pats boem is het binnen 5 minuten 4 uur later. Zoals gisterochtend dus, de wekker ging om 08:00, ik snooze een keer, en dan opeens PATS BOEM is het 10:30 en moet ik rennen naar m’n eerste afspraak. Wat er in de tussentijd is gebeurd? Géén idee. Ik heb de foto’s van m’n diary van gister naar de redactie gestuurd, het filmpje van Galliano gecheckt, een paar emails verstuurd maar dat was het wel. Waar the hell is die 2,5 uur dan in godsnaam heen gegaan? En dit is niet alleen in de ochtend zo, maar gedurende de hele dag. Let maar op.

Goed, die eerste afspraak was een bezoek aan de showroom van Longchamps. De nieuwe collectie is geïnspireerd door het Memphis van de jaren ’90. De stukken zijn onderverdeeld in vier kleurenpaletten en het geheel is erg begerenswaardig. De showroom zit aan de Rue de Rivoli, vlakbij Place de la Concorde, en zo’n 20 minuten later stap ik weer naar buiten. Het zonnetje laat zich nog niet echt zien maar het is best lekker weer, dus ik wandel een klein stukje en spring dan even een Zara in. Want, zo dacht ik, het volgende item op de agenda is de show van Hermès en die is pas om half 5 – alle tijd dus. En kijk nu gaat dat tijdsvacuüm dus weer werken. Ik sta net met één been in de Zara, aai een paar kledingstukken en dan PATS BOEM is het 1 uur en moet ik als de sodemieter terug naar het appartement want om 14:45 ging er een post van mij online waar de tekst nog in gezet moet worden.

Dus hop hop naar huis, achter de laptop en de diary van gister tikken. Dan heb ik nog een uur voordat we de metro in moeten naar Hermès en dat hele uur besteed ik aan 5 minuten shows kijken op style.com. Echt de tijd is een raadsel hier.

Hoe dan ook, we gaan in de metro naar Hermès in het 4e arrondissement. Was de show van Galliano nog re-de-lijk rustig, nu is het een gigantisch spektakel en enorme chaos. Dranghekken, paparazzi, eindeloos veel streetstyle fotografen – the works. We stellen wat dieptevragen, verbazen ons over de paradijsvogels en zijn vooral heel jaloers op al die mensen die wel een kaart hebben en zich dus laten escorteren naar binnen – terwijl wij buiten blijven.

Na afloop drink ik een glas wijn met Cécile en Astrid van Bazaar en ga daarna naar het appartement voor een tik. Maar, en let op, eerst spring ik een supermarkt in voor wat lekkere dingen. Biertjes voor Sacha, witte wijn voor mij, stokbrood, kaasjes, hammetjes, dat soort lekker Frans spul. Jet lees je mee? Let je op? Ben je trots op me? Ik wandel naar huis en verheug me al de hele rit op dat koude glas witte wijn tijdens het tikken van mijn diary. Eenmaal thuis doe ik de wijn en bier in de vriezer, trek iets makkelijks aan en parkeer mezelf naast Sas aan tafel achter de laptop.

En dan, als ik vol goede moed de wijn uit de vriezer trek, blijkt er in het hele godvergeten appartement geen kurkentrekker te vinden te zijn. Nergens! Ik doe een verwoede poging de kurk door de fles te duwen maar het ding geeft geen krimp. Dus dan zoek ik m’n geluk maar bij de halve liter blikken bier van Sacha. Er zijn dus eigenlijk twee mysteries, dat van de tijd, en hoe het mogelijk is dat ik het ENIGE appartement in HEEL Parijs heb weten uit te zoeken waar geen flessenopener is. Wie het weet mag het zeggen.