Waarom je je niet schuldig hoeft te voelen

OM FULLTIME TE WERKEN

Ik weet nog dat veel vrouwen me aankeken alsof ik zei dat ik zojuist een kwispelende labradorpuppy in het frituurvet had gegooid als ik vroeger vertelde dat mijn kinderen vijf dagen per week naar de crèche gingen (deze metafoor is trouwens van Carolien Spaans, maar ik vond ‘m te briljant om ‘m ongeciteerd te laten).

In Zweden gaan kinderen standaard vijf dagen per week naar de opvang (oké, daar mogen ze eerst twee jaar bij hun mooie moeders en latte-daddy’s zijn) en in Frankrijk en in zoveel andere landen ook. Fulltime werken is in het buitenland heel normaal voor vrouwen. In Nederland is het iets bijzonders. Of iets verwerpelijks?

Ik heb in ieder geval altijd het gevoel dat ik me een beetje moet verdedigen omdat ik fulltime werk. “Maar ik ga nooit met vriendinnen naar Ibiza ofzo hoor,” hoor ik mezelf er dan angstig achteraan piepen.

Vooropgesteld dat iedereen moet doen waar hij zich prettig bij voelt en wat hij zich kan veroorloven. Want kinderopvang is natuurlijk krankzinnig kostbaar in Nederland. Ik weet dat vroeger driekwart van mijn stevige hoofdredacteurensalaris zo naar de firma Kindergarden ging. En als je baan niet zo leuk is, begrijp ik best dat je ervoor kiest om thuis te zijn. Maar na een paar jaar gaan je kinderen naar school en zit jij daar met je lege bakfiets.

Als je parttime werkt kun je een leuke baan hebben, maar geen carrière. Hard, maar zo is het nou eenmaal. Bovendien ga je het niet winnen van al die mannen die er wel gewoon de hele week zijn (in topbanen, that is). Ik geloof niet in het glazen plafond. Dat hebben we er zelf in getimmerd. Vrouwen presteren beter op school en tijdens de studie, John de Mol wil het liefst met vrouwen werken omdat ze zo contentieus zijn dus waarom zouden we dan minder goed zijn op de werkvloer? Dat heeft alleen maar te maken met ons bloedend moederhart.

En ik ken het. Ik weet nog dat ik belde naar de crèche om te vragen hoe het ging en ik de juf niet kon verstaan omdat íemand keihard huilde. Juist, mijn dochter. Geloof me, dan is het enige wat je kunt doen naar je kind gaan. Soms ben jij namelijk echt de enige die ertoe doet in een situatie en alsjeblieft, ga nu niet denken dat het bij mij allemaal van een leien dakje is gegaan. Integendeel.

Wat ik wel heb geleerd is dat je als moeder de belangrijkste bent voor je kind, maar dat je echt niet elk taakje zelf hoeft te doen. En dat je je echt niet schuldig hoeft te voelen, het is niet iets dat je hen aandoet ofzo. Sterker nog; er zijn ook behoorlijk wat voordelen. Voor jezelf en voor je kinderen. Komen ze.

1. Equal paid couples scheiden de helft minder vaak
2. Equal paid couples hebben vaker en betere seks
3. Dochters van moeders met een goede baan krijgen betere banen
4. Zoons van moeders met een carrière zijn zorgzamer

Zo. En nu ga ik ontzettend herfstvakantie vieren. Met mijn kinderen. Work hard, play hard was het toch?