De raadselachtigheden van het hedendaagse daten

Afgelopen week kwam ik op een artikel waarin werd gezegd dat de hedendaagse “hook-up culture” eigenlijk een totaal onbegrijpelijke bende is. Nu we allemaal vrij en blij kunnen daten en seks na de eerste date (of zelfs zónder een date) prima acceptabel is, is het een wirwar aan ongeschreven regels. Wanneer is iets “serieus?” Wanneer is je scharrel opeens meer dan een scharrel? Wat is een scharrel überhaupt? Mag je ook uit eten met je scharrel of is het dan stiekem meer daten in plaats van af en toe een keer een logeerpartij? En wat is daten dan eigenlijk?

Het wisselt een beetje per cultuur maar in Nederland is het in ieder geval prima normaal om maanden met iemand ‘om te gaan’ zonder het een relatie te noemen. Uit eten, seks, vrienden ontmoeten, alles kan onder de noemer daten. “Nee het is geen relatie, we zijn aan het daten.” Er was een tijd dat daten automatisch voor verkering kwam, maar dat is dus niet meer zo. Die maanden kunnen best eindigen in niets, dat de dingen dan gewoon doodbloeden. Soms weet je dat van tevoren, “nee we zijn gewoon aan het scharrelen” is dan het antwoord, maar soms, soms is de koek gewoon opeens op.

Uit eten, seks, vrienden ontmoeten, alles kan onder de noemer daten.

En dat is het volgende punt: niemand wil meer toegeven wat ‘het’ is. Een label ergens opplakken is doodeng want dan is het zo, het er gewoon niet over hebben is de makkelijkste opties want zolang het niet besproken is, gelden er ook geen regels. De klassieke struisvogelstrategie. We willen allemaal vrij zijn en zolang je een mondelinge overeenkomst aangaat dat je een verkeer hebt, moet je bepaalde dingen laten. Echt ik heb bosjes vriendinnen en vrienden die voor het oog van de buitenwereld hartstikke verkering hebben maar zelf hardnekkig blijven roepen dat dat niet het geval is. En dat terwijl ze allemaal weten dat het niet oke is om met iemand anders aan te pappen en ze woest zouden worden als hij dat wel doet. Dus, je doet het alleen met elkaar, vindt elkaar leuk genoeg om maand in maand uit tijd met elkaar door te brengen, verdiept je in zijn of haar leven en hebt seks die alleen maar beter wordt – maar het is GEEN relatie.

Dus, je doet het alleen met elkaar, vindt elkaar leuk genoeg om maand in maand uit tijd met elkaar door te brengen, verdiept je in zijn of haar leven en hebt seks die alleen maar beter wordt – maar het is GEEN relatie.

Dan de terminologie. In het eerder genoemde artikel wordt gesproken over “seeing eachother,” “dating” en “just hanging out.” Al die drie dingen komen op hetzelfde neer (je spreek met elkaar af en hebt seks) maar in de praktijk betekenen ze totaal iets anders. Wanneer is je bootycall een scharrel? Wanneer is je scharrel een date? Wanneer is je date een verkeer? Niemand die het weet. Op zich geen probleem, totdat beide partijen er andere verwachtingen aan plakken. Wat voor jou een scharrel is, is voor de ander misschien een date. Hij wil misschien meer en gaat ervan uit dat jij dat ook wil, terwijl het voor jou juist prima is om het losjes te houden en op jouw beurt ga jij ervan uit dat hij er exact zo over denkt. Dat gaat vroeg of laat dus mis.

Als je steeds moet nadenken over of iets wel of niet iets is, dan is dat toch eigenlijk alleen maar doodvermoeiend?

Oplossing voor dit alles zou zijn om het gewoon met elkaar te bespreken. “Hé vraagje, wat zijn wij eigenlijk precies van elkaar?” Maar zo makkelijk is het niet. Menig vrouw (en man trouwens) gooit liever al haar schoenen (in zijn geval al zijn computerspellen) uit het raam dan die vraag te stellen. En soms ís het antwoord er ook gewoon niet. “We zien het allemaal wel” lijkt de relatiestatus te zijn van de datende mensch anno nu. Soms weet ik niet of die vrijheid nou bevrijdend werkt of juist beklemmend. Als je steeds moet nadenken over of iets wel of niet iets is, dan is dat toch eigenlijk alleen maar doodvermoeiend? Vooralsnog is er dus geen duidelijk antwoord behalve dat de tijd het zal leren. En misschien wordt het tijd dat Facebook een nieuwe statusoptie maakt: we zien het wel.