Rock je rokje

“Zoals de wind waait, waait mijn rokje.” Het was de vaste tagline van Estelle Cruijff die toen nog gewoon Gullit heette. Ze liet zich meevoeren op de wind van het leven. Blies die haar naar Ibiza, ging ze naar Ibiza. Was het ergens ernstig gezellig op een terrasje, bleef ze daar toch even hangen?

Er is altijd zo’n dag waarop we allemaal ineens zonder kousen en kort of in ieder geval zwierig gerokt op de fiets stappen. Martin Bril kroonde dat moment tot Rokjesdag en verdacht ons vrouwen ervan dat we allemaal contact hadden gehad en hadden afgesproken om vandaag blootbeens en kortgerokt door de dag te zwieren.

Wat is toch de vreugde van het rokje? Is het het blote been? De dunne stof waardoor je de contouren van het lichaam ziet? Of is het het gemak waarmee het op een broeierige lentedag van je lijf kan worden getrokken?

“En reuze makkelijk, want een knoopje en de rok is los.” Irene keek hem strak aan en zei: “Oh, maar hij kan ook gewoon omhoog hoor.”

Ik herinner me een lunch met Irene van de Laar en onze zeer charmante televisiebaas. Ze droeg een kort, luchtig wikkelrokje dat aan de bovenkant slechts met een knoop bij elkaar gehouden werd. Ik complimenteerde haar met haar rokje waarop de baas zei: “En reuze makkelijk, want een knoopje en de rok is los.” Irene keek hem strak aan en zei: “Oh, maar hij kan ook gewoon omhoog hoor.”

En daar ving Irene wat mij betreft de magie van het rokje. Ze is een charmante Assepoes, de ideale schoondochter en een ontzettende vamp ineen.

Volgende week schijnt het warm te worden. Zullen we een heel groot Rokjesdag-appgroepje maken en dan allemaal in gelijkwaardige outfit de lente induiken?

Oh wat hadden we Martin Bril dan een fijne dag bezorgd.