als je naar NY verhuist

Eindelijk was het rustig. Leuke vent aan de haak, lekker huis, afgestudeerd met een nog lekkerder scriptiecijfer en een beetje aan het dwalen op de arbeidsmarkt. Verder; veel zorgeloos wijnen met vriendinnen en ’s ochtends met dubbel Finimal naar mijn nog meer zorgeloze tussenbaantje. Het leven was rustig, rein en met regelmaat. En toen kwam daar die champagnefles. Bang. Weg rust. Bang. Weg uit mijn fijne kleine miniwereldje. Bang. Op naar de US of A!

En nee, ik ga hier nu niet zitten klagen hoor. Maar soms bedenk ik me hoe bizar het leven kan lopen. En nee, ik ga nu ook geen geitenwollensokkenverhaal ophangen over ‘het lot’ of ‘de bestemming’, maar ik zit deze post te tikken in een Boeing 747 die tot aan de nok is gevuld met Hollanders dus ik dacht: laat ik het hebben over wat je nou echt mist of wat er ook wel een beetje verandert door avontuurtjes als deze.

Ik krijg deze vraag vaak en om eerlijk te zijn bral ik dan maar wat over ‘fietsen in Amsterdam’, ‘patatje oorlog en kroketten’, en ‘empire state of mind’. Maar echt even langer stilstaan bij deze vraag, heb ik nog niet gedaan. Hier, zo in deze Boeing heb ik én de tijd én ben ik omgeven door Hollandse glorie, dus meteen een lekker kader om wat dingen tegen elkaar af te wegen, te vergelijken en wat conclusies te trekken over wat je mist -als in echt-echt mist-, totaal niet mist en hoe NY je verandert.

Stroopwafels niet, patat oorlog wel

Stroopwafels, Old Amsterdam, Goudse kaas en zelfs bitterballen heb ik gevonden. New York has it all! Dus, om even deze vraag voor eens en voor altijd te tackelen: op het gebied van Hollandse delicatessen mis je dit in ieder geval niet. Maar een bruine boterham filet américain en een patatje oorlog en zo’n hockey-kroket op een wit broodje…Potverdriedubbeltjes, wat zou dat lekker zijn hier.

Hang naar kneuterigheid

Alles in deze stad is plannen, reserveren en er naartoe reizen. Het is niet even makkelijk om op je fietsje te stappen en direct aan een tafel te schuiven waar vervolgens Jan en alleman aansluit om lallend duizend uur te blijven tafelen. Nee, in New York moet je altijd wachten. Minimaal 20 minuten en je mag pas aan tafel als iedereen van de groep er is en je krijgt meteen nadat je de laatste hap hebt doorgeslikt de rekening op tafel. Nu moet ik wel eerlijk zijn, want in New York betekent de rekening niet: ‘nu payen en wegwezen’. De rekening direct op tafel zien ze hier als service. Een beetje in de zin van: zo, en nu kun jij bepalen wanneer je wilt betalen. Het is dus ook helemaal niet gek om erna nog een koffie of een een fles wijn te bestellen. Maar toch, voor ons Hollanders blijft het een beetje dwingend overkomen denk ik. Na betaling kun je vervolgens weer in de taxi naar een volgende locatie. Bijna niets wat leuk is op één avond zit bij elkaar om de hoek. Dus je begrijpt; ik mis soms het kneuterige. Die fiets, dat makkelijke en dat alles bij elkaar in de buurt zit. Gewoon bierbarren met feestmuziek, tapijtjes op tafels en zonder gedoe of cooldoenerij aan de deur. Mis. Ik. Mega.

Verwend tot op het bot

In de zomer drink je wijn op een rooftop, in de winter hang je in de lobby bar van een of ander fancy hotel waar je heel doorgaans Lady Gaga voorbij ziet komen en tussendoor wandel je een beetje door Central Park, vergeet je dat de Empire boven je staat te flikkeren en is al die pracht en praal heel normaal. Dus verandert New York je? Oh ja zeker, je raakt tot op het bot verwend.. De coolheidfactor, van Italiaanse bistro tot super hippe Japanner ligt hier hoog en daar raak je heel snel aan gewend. En dat is niet te vermijden, maar ik las zo nu en dan van die besefmomentjes in. Even kijken en weer even de hysterie van de gemiddelde toerist toelaten.

Geduld is geen schone zaak

Net als met die rekening in restaurants gaat alles hier met een vaart. Bloementop in een andere maat? Er wordt een beetje gebrabbeld in zo’n CIA-oortje en hup, jouw maat plus nog wat suggesties krijg je in je handen gedrukt. Lange rij bij de supermarkt? Hup, meteen 10 kassa open. Wat extra peper op je filet mignon? Hup, meneertje van de peper staat meteen te malen boven je bord. Dus wat betreft service is Amerika zo fijn en super snel en dat maakt de mens ongeduldig. Heel ongeduldig.

No negative Nancy

“De metro’s zijn echt smerig”. “Het is te druk”. “New Yorkers zijn zo nep”. “Ben blij als ik weer bij normale mensen ben”. Hallo, kunnen jullie allemaal niet zo zeiken bij Gate B28?! Ik verbaasde me echt, of eigenlijk herinnerde ik me weer voor ik dat vliegtuig in ging wat een gezemel ons volk toch kan uitslaan. Sorry, ik wil niet en ga niet iedereen over één kam scheren en wil ook niet nu zelf Negative Nancy uithangen, maar Nederlanders zeuren ziek veel! En dat is toch wel even anders in vergelijking tot de gemiddelde New Yorker. Zij denken in mogelijkheden, kansen en geloven in doen. Daarbij steken ze hun duim op als je in een dikke Porsche 911 rijdt, want je bent in hun ogen dan geen patser: je bent simpelweg succesvol. En ja, voor alles valt iets te zeggen. Maar deze positiviteit en het geloof in dat je pas kan oordelen als je iets met de volle 100% hebt geprobeerd, bruist hier door de straten en dat is echt alleen maar van goede invloed op de mens. Ieder mens. Echt.