Seriesukkel

Deze week had ik een avondje gezelligheid met mijn liefde. Open haard aan, glazen gevuld. Ik dook in onze dvd-collectie en kwam met een stapel verse waar de kamer in. Bovenop de best hog stapel met films die we nog nooit zagen had ik Brideshead Revisited gelegd. Die hebben we een slordige 148 keer gezien. Die kozen we dus. Maar dat voelde je al op je sloffen aankomen.

Geef mij een avondje rust en kans is aan zekerheid grenzend dat ik er een aflevering Sex and the City induw. Of Borgen. Maar daar houdt het dan ook bij op. Om mijn schuldgevoel enigszins weg te poederen, stel ik ‘m in op Italiaans met Italiaanse ondertiteling. Zodat er tenminste nog iets in mijn hersencellen gebeurt.

Natuurlijk vraag ik me af waarom ik dat doe. En ik heb er een antwoord op. Als je in een bepaalde stemming bent, wil je iets bekijken dat aansluit bij dat gevoel. Ga ik naar Parijs dan kies ik seizoen zes van Sex and the City. Voor de inspiratie. Net zoals je Norah Jones opzet of Adele tijdens het eten. Ontzettend cliché, ik weet het, maar you can’t go wrong.

Omdat mijn collega’s inmiddels al lachend Homeland, The Killing, The Bridge en Orange is the new Black achter de kiezen hebben, is het tijd voor mij om in te halen. Mijn slag te slaan. Dus heb ik deze week al Io Non Ho Paura gekeken. Een film die ik zeven jaar geleden kocht en die steeds werd afgewezen omdat we, goed geraden, steeds kozen voor een film die we al zeventien keer eerder zagen.

En vanavond gaat House of Cards in het apparaat. Seizoen 1. Lefgozer dat ik ben.