Waarom je de Conscious Collection van H&M wilt

Gisteren was mijn agenda vier uur geblokt door onze vriendinnen van H&M. Er stonden een lunch en lezingen op het programma met als toetje… als eerste shoppen van de H&M Conscious Collection. Met 20% korting, dat ook nog eens een keer.

Vergeef me dat ik af en toe tijdens de inhoudelijke woorden mijn blik af en toe een uitstapje maakte naar de paspoppen op rechts. Zou ik de kimono doen of het jasje met de opengewerkte capemouwtjes of toch maar de rok die Liesbeth droeg tijdens onze Amayzine Awards?

Maar dan voelde ik de strenge blik van de vrouw van Solidaridad die vertelde over de vervuilende effecten van de kledingindustrie en de kinderarbeid. Dat er rivieren zijn in Bangladesh die dagen de kleur hebben van een mode-item dat die dag geverfd is bijvoorbeeld. En dat er mensen zijn die twaalf uur per dag werken zonder dat ze een slok water drinken. Niet voor te stellen.

H&M vindt het haar taak om duurzaamheid te omarmen en te streven naar een betere conditie in de fabrieken, geen kinderarbeid en milieuvriendelijke productietechnieken. Daarom werken ze samen met Solidaridad en Unicef.

Volgens de mevrouw van Solidaridad zouden we eigenlijk minder moeten kopen (dat was vast na mijn verlekkerde, wellustige blik richting de volle rekken die daar op me stonden te wachten) maar gelukkig zei de mevrouw van H&M duurzaamheid dat je best veel mag kopen, maar dat het een heel goed idee is om je kleding daarna weer in te leveren zodat ze het kunnen recyclen.

“Nee, die jurk is het niet voor jou.”

H&M recyclet heel veel. De kralen op de jurkjes van deze collectie zijn bijvoorbeeld gemaakt van gerecyclede shampoo-flessen, hoe goed. Waar ik verder nog even van stilviel was dat er maar een paar landen zijn die het Unicef-verdrag voor de rechten van kinderen niet tekenen. Weet je welk land bijvoorbeeld weigert? De United States of fakking America. Er zijn namelijk nog staten waar ook een doodstraf voor kinderen geldt en tja, dat mag natuurlijk niet van Unicef. Er is nog een hoop werk te doen voor deze mensen, kortom.

Na de lezingen werd er geshopt. Ik dook het pashok in met vriendin Cara, chef mode van Grazia, omdat ze de liefste is en het altijd reuzefijn is met een styliste te shoppen. “Zal ik even een maatje kleiner halen?” “Nee, die jurk is het niet voor jou.” Toen ik met mijn armen volgeladen langs de mensen van Solidaridad liep, voelde ik me toch een beetje betrapt en piepte ik er nog een laf “Het is ook voor mensen van de redactie, hoor” uit.

Maar ik beloofde wel hun wijze woorden de wereld in te helpen. Want het is wel aan ons namelijk.