Waarom may niet aan de botox gaat

“May, ben je aan de botox?” Ik krijg de vraag steeds vaker naar mijn hoofd geslingerd en, ondanks dat het schreeuwt, roept en joelt dat je OUD bent, beschouw ik het maar als een compliment. Blijkbaar vindt de vragensteller dat ik er ‘voor mijn leeftijd’ goed uitzie.

Het antwoord op de vraag is nee. Als het al zo zou zijn (ik zie zelf namelijk behoorlijk wat verval) is dat vooral te danken aan Jetske Ultee en een overdosis Chanel, Sisley en Dior. En een dieet van geen sigaretten, weinig zon en af en toe een glas wijn. Meer af dan toe moet ik zeggen, maar volgens huidgoeroe Jetske knapt je huid daar ontzettend van op.

De vraag to botox or not to botox plopt steeds vaker op tijdens een goed gesprek van vrouw tot vrouw. En gelukkig zijn bijna alle vrouwen in mijn omgeving heel eerlijk over hun tweejaarlijkse bezoekjes. Toch ga ik het niet doen. En wel hierom.

Oud word je toch

Het is net als corrigerend ondergoed, ergens komt de vetrol eruit. Dan misschien niet bij je buik maar onder je oksel. Het moet ergens heen. Hetzelfde geldt voor ouderdom. Je kunt niet alles wegspuiten namelijk. Je handen worden oud, je stem verraadt je leeftijd, zelfs hoe je naar de wereld kijkt is leeftijdsafhankelijk.

Hoe oud bén je eigenlijk

Zoals ik al eerder hier schreef, komt er een punt in je leven waarop je schoonheid gekoppeld wordt aan je leeftijd. Als je leeftijdsloos wordt door botox weet je op een gegeven moment niet meer of je er heel jong uitziet voor je leeftijd of dat je ouder lijkt omdat mensen denken dat je met zoveel botox en zo’n gladgetrokken gezicht waarschijnlijk veel ouder zult zijn dan je bent. De referentie is weg, kortom.

Het kán verkeerd gaan

God hebbe de ziel (en de fillers) van Joan Rivers, maar echt knapper werd ze er niet op met de jaren. Monique van de Ven vind ik ook zo’n geval. Ooit een van de mooiste vrouwen van het scherm en nu… Nu vind ik haar altijd een beetje op een leeuw lijken met haar opgebolde voorhoofd en de wijd uiteenlopende wenkbrauwen.

Niemand zit te wachten op een blauw hoofd

Schoonheid en styling moeten effortless zijn. Of in ieder geval lijken. Als je eerst vier dagen met een blauwe wang, lip of waddanook rondloopt maakt dat de totale beleving toch een stuk minder aantrekkelijk.

Het ‘ja maar zij heeft botox’ argument

Vroeger als je zei dat iemand knap was, kreeg je altijd de reactie; “Maar ze weet het zelf ook, dat is zo jammer.” Die begreep ik nooit helemaal. Ten eerste zijn mooie meisjes vaak heel onzeker (hoe weet je nou of iemand dat zelf ook zo voelt) en ten tweede; dat doet toch niets af aan haar schoonheid. Afijn.

Als een vrouw botox gebruikt en er goed uitziet, is dat de standaardzin die volgt op een compliment over haar uiterlijk. “Maar daar is ook een hoop aan gesleuteld.” Ook al vind ik dit een heel stomme reactie (want eigenlijk is het heel knap als je je botox zo weet te doseren dat het eindresultaat goed blijft), toch is het voor mij een reden om het niet te doen. Elk schoonheidscompliment wil ik zelf verdienen. Zonder hulpmiddelen. Op Sisley en Chanel na dan.

Het doet pijhijn

Ik heb het dus nog nooit gedaan, maar ervaringsdeskundigen hebben me er alles over verteld. Vooral in je bovenlip. Hurts like hell.

Dus. Ik heb besloten om te kijken wat de tijd met mijn hoofd gaat doen. Natuurlijk wordt het allemaal anders dan het strakke toetje van toen ik zeventien was. Maar het zal allemaal in natuurlijke lijnen om mijn hoofd plooien, iets wat je van botox niet kunt zeggen. Je blijft aan me zien of ik vrolijk of boos ben, ook wel handig in het leven. Ik vind troost bij Sonja Barend, Linda van Dijck, Harriet Calo en mijn eigen moeder want dat zijn de mooiste oudere vrouwen die ik ken.

Bovendien, die rimpels laten zien dat ik een lang leven heb gehad, waarin ik veel heb mogen lachen. Is dat niet juist de opperste vorm van schoonheid?