WAAROM WE KAPOT GAAN AAN DE TAMPONS

Vroeger toen ik nog van een schamele studentenbijlage moest rondkomen was de menstruatieweek altijd de duurste van de maand. Belachelijk vond ik dat ik zomaar zeven gulden (jaaa, zo oud ben ik) extra kwijt was aan dat vermaledijde maandverband.

Alsof het al niet vervelend genoeg was om een week buikpijn te hebben, met doorlekangst te leven of afspraakjes met mannen zo te plannen dat ze niet in die week zouden vallen. Nee, je moest ook nog eens de helft van je eetgeld stuksmijten op zoiets oncharmants als maandverband en tampons.

Toch hebben we volgens ministers die het voor het zeggen hebben te maken met een luxeproduct. Tuurlijk. Op zaterdagavond is het bij ons vaste prik om een fles champagne open te trekken, wat kaviaar te happen en daarna tampons te tellen.

Hoezo een luxeproduct? Dit is pure noodzaak. Doe normaal.

Ik heb even uitgerekend wat een gemiddelde vrouw in haar leven kwijt is aan tampons en maandverband. Stel dat je van je 13e  tot je 53ste menstrueert, dan is dat dus 40 jaar lang. Veertig jaar. In een jaar heb je twaalf menstruaties, dus dat zijn er 12 x 40= 480. Per  menstruatie verbruik je ongeveer één doosje tampons. Zo’n doosje kost €5,99. Maakt dat wij in ons leven tweeduizend achthonderdvijfenzeventig euro en twee cent uitgeven aan tampons. Dat is een Chanel-tas.

En daarvan gaat honderdtweeënzeventig euro en eenenvijftig cent naar de belasting. Da’s toch een paar Gucci-schoenen in de uitverkoop. Dus lieve ministers, we hebben het al zwaar genoeg. Gun ons dat douceurtje. We zullen jullie dankbaar zijn. Elke maand weer.