AFSCHEID NEMEN BESTAAT NIET

Al bijna twee weken weet ik dat ik dit stuk moet schrijven en al twee weken schuif ik het voor me uit en probeer ik te bedenken hoe ik kan gaan zeggen wat ik wil gaan zeggen. Maar ik kom er niet uit, dus ik ga het jullie maar gewoon vertellen: dit zal mijn laatste artikel zijn op Amayzine.com.

Zo. Het hoge woord is eruit, ik ga Amayzine verlaten. Niet omdat het hier stom is, maar omdat je soms nieuwe stappen moet zetten in het leven. Dan is het tijd voor iets nieuws, iets anders, wat dat dan ook moge zijn. Zo’n beslissing is natuurlijk niet zomaar gemaakt en geloof me als ik zeg dat ik er nachten van wakker heb gelegen. Maar na veel wikken en nog meer wegen kwam ik tot de conclusie dat ik deze beslissing moest maken. Wat er precies op m’n pad gaat komen weet ik nog niet, maar soms moet je een sprong in het diepe nemen om verder te kunnen zwemmen.

“Een droom en een visie van May, die begon op een klein benauwd zolderkamertje met een handjevol mensen”

Amayzine was, of eigenlijk is mijn eerste echte baan. De eerste keer dat ik zo lang, 2,5 jaar, ergens dag in dag uit met ziel en zaligheid mee bezig was. En niet zomaar iets, maar een site, een merk, dat nog niet eens bestond toen ik erbij kwam. Een droom en een visie van May, die begon op een klein benauwd zolderkamertje met een handjevol mensen. Al snel kwamen we bureaus en meters te kort en was het tijd voor een nieuwe stek, en nu wordt Amayzine gemaakt in het mooiste kantoor van de stad door een groot team van stuk voor stuk geweldige mensen, en lezen honderdduizenden mensen dagelijks mee.

Door Amayzine leerde ik hoe schrijven voor het internet werkt, hoe bikkelhard werken dat is, hoe hoog de druk is om elke keer weer een nieuw goed stuk te produceren, om loeistrakke deadlines keer op keer soms op het níppertje te halen. Ik leerde hoe het is om onderdeel te zijn van een hecht team, hoe het is als je opeens een groot deel van je leven online deelt met mensen die je nog nooit hebt gezien maar die wel elke keer weer je stukken lezen en daar vaak hartverwarmend lieve en leuke reacties op geven.

Amayzine bracht me naar de fashion week in New York, Londen, Parijs, Milaan, ik ging op persreizen naar Canada, Peru, Frankrijk, Hongarije, Mallorca, Zuid-Tirol, Londen, ik ontmoette Bill Cunningham en kwam bij hem thuis en bovenal: ik hield er hechte vriendschappen aan over die hopelijk voor altijd in mijn leven blijven.

Hoe zeer ik ook achter mijn beslissing sta, het schrijven van deze afscheidscolumn valt me toch best wel zwaar. Het is zo bijzonder om onderdeel te zijn van een bedrijf dat je van de grond af aan opgebouwd hebt zien worden, om zo ontzettend veel plezier te hebben met de mensen waarmee je werkt, en om elke dag te mogen schrijven voor de trouwste en vrolijkste lezers die je je als site maar kunt wensen. En om daar dan afscheid van te moeten nemen, dat is gewoon helemaal voor niemand leuk, om mijn favoriete stokpaardje nog maar eens te gebruiken.

Maar, afscheid nemen bestaat niet. Dat zeg ik nu maar even extra vaak tegen mezelf. En dan wil ik nu even een Oscar-momentje inlassen om allereerst May te bedanken voor het oprichten van Amayzine en dat ik daar onderdeel van mocht zijn. Dat ze iets in me zag en me een plek als editor aanbood, dat ze als geen ander begrijpt hoe je werken leuk kunt maken, dat ze me altijd zo ontzettend veel heeft gegund, dat ik mocht schrijven over gekken als Peter Jan Rens en Virginia, dat ze me lieve berichten inspreekt als er in mijn privéleven heftige dingen gebeuren, dat ze regelmatig vraagt hoe het nou écht met me gaat, dat we schaamteloos om 12:00 uur kunnen verzuchtten dat we al de héle dag nog niet gedronken hebben, dat ik haar gerust een beetje mag uitlachen als ze weer uiterst bizarre tikfouten weet te produceren (inside joke voor May: wit lwnnen), dat ik weet dat ze door het lezen van ‘lwnnen’ waarschijnlijk hardop zit te giechelen en dat ze ondanks dat ze officieel mijn baas is, toch echt meer als een vriendin voelt.

En ik wil ook jullie bedanken (kijk, nu wordt het echt Oscar-waardig), de lezers. De mailtjes met lieve woorden, de leuke reacties op Facebook, Twitter en Instagram, hoe trouw de meesten van jullie Amayzine volgen en iedereen die me wel eens heeft aangesproken op straat met: “Hé, jij bent Liesbeth van Amayzine!” Echt, dat vond ik zó onvoorstelbaar leuk en fijn.

Ik ga jullie en Amayzine ontzettend missen. Maar sportcommentator Ernie Harwell zei ooit: “It’s time to say goodbye, but I think goodbyes are sad and I’d much rather say hello. Hello to a new adventure.” En daar sluit ik me graag bij aan. Dag lief mooi geweldig leuk fijn Amayzine, dag lieve mooie geweldige leuke fijne lezers en collega’s, ik heb het onbeschrijfelijk leuk met jullie gehad.