Fun & Famous

BLACK FRIDAY: I SAID NO, NO, NO

by Maddy Stolk

Black Friday. In Nederland. Really? Het is net zo Amerikaans als Halloween en Valentijnsdag (en aangezien die hier niet meer weg te denken zijn, vieren we volgend jaar ongetwijfeld Thanksgiving: de dag waarop je dankbaar bent voor alles wat je hebt, zodat je jezelf de volgende dag – zwarte vrijdag  – compleet te buiten kunt gaan aan alles wat je nog níet hebt). Maar goed, Black Friday heeft ook ons kikkerland bereikt, uiteraard in een afgewaterde versie. Waar aan de overkant van de oceaan laarzen van Isabel Marant en Chloé-tassen met 70 procent korting over de virtuele toonbank vliegen, krijg je hier 20 procent korting bij Zalando. Joepie.

Ik heb er niet aan meegedaan, maar dat had meer te maken met een dingetje met verbouwen, opgelicht worden door de klussers in kwestie, nog een keer exact diezelfde verbouwing maar dan zonder lekkages en een klein groot misverstand met de Belastingdienst. Niets wat een paar weken flink doorbuffelen niet oplost, maar het leek me toch beter om mijn creditcard afgelopen vrijdag achterin mijn besteklade te gooien.

En zoals dat gaat, vlogen de gedroomde aanbiedingen me vanaf dat moment om de oren. Fuck you, Mark Zuckerberg. Met je ingenieuze cookie-info-verzamel-gerichte-reclame-trucje. Tickets naar Bali voor de helft van de prijs, de Barcelona Chair van Ludwig Mies van der Rohe (ja, ik ben de enige niet, maar het is niet voor niets een klassieker) voor bijkans een prikkie en de Twee Mini bag van Jérôme Dreyfuss (zie Barcelona Chair) eindelijk in de aanbieding. En allemaal niet voor mij.

“Kon het leven maar altijd
zo simpel zijn.”

Dus besloot ik mij vol overgave te storten op iets wat ik óók dringend nodig had en gratis bovendien: innerlijke rust. Op het wereldwijde web circuleert al enige tijd een cartoon van een mediterend meisje, met boven haar hoofd een gedachtewolkje met daarin de tekst: Come on inner peace. I don’t have all day.

Zo zat ik er ook ongeveer bij, dit weekend. In mijn gedachtewolk speelden Bali, Barcelona en Jérôme een glansrol. Ik vond het ontluisterend. Is dit wat zich in de diepste krochten van mijn ziel afspeelt? Sinds wanneer mijmer ik niet meer over de liefde, de oorsprong van ons bestaan, opwarming van de aarde? (Kan íemand Leonardo DiCaprio’s film Before the Flood aan de president-elect van de VS laten zien? Desnoods A Clockwork Orange-stijl – en voor wie niet weet wat ik bedoel, ga die klassieker dan ook nog maar even kijken, qua verontrustend, dystopisch toekomstbeeld).
Maar de aanhouder wint, en na vele mislukte pogingen bereikte ik dan uiteindelijk toch die felbegeerde staat van gedachteloos zijn.

Het duurde ongeveer 20 seconden.

Toen ging mijn deurbel. Mijn nieuwe tapijt werd bezorgd; een online bestelling  voordat mijn creditcard tussen de aardappelschilmesjes verdween. Het is sneeuwwit (voor zolang het duurt), heerlijk fluffy en zacht en ligt beter dan een Hästens. Denk ik dan, want ik heb nog nooit op een Hästens gelegen.

Het is nu maandag en ik lig er nog steeds. Zen, met een wit, fluffy aureool om mijn hoofd en een ongebruikte creditcard in mijn la.
Kon het leven maar altijd zo simpel zijn.