Fun & Famous

BLOED, ZWEET, maar GEEN TRANEN

by Maddy Kolk

Van nature ben ik behoorlijk zen. Ik doe mijn best in ieder geval. Maar zelfs de meest serene monnik heeft af en toe een uitlaatklep nodig. En dan bedoel ik niet mediteren op 4000 meter hoogte in het Himalayagebergte, nee, ik heb een passief-agressieve oplossing gevonden: ik laat anderen het zware werk voor me opknappen. Niet bestaande anderen, dus het is ook nog eens volkomen onschadelijk voor de medemens en het milieu.

Helemaal tot rust kom ik tijdens filmscènes waarbij mannen van het type Neanderthaler elkaar op brute wijze de hersens inslaan. Liefst met z’n honderden tegelijk: een heuse veldslag doet wonderen voor mijn gemoed. Ik heb een paar klassiekers waar ik altijd weer op terug kan vallen: ‘Troy’, met Brad Pitt before he lost his pretty, ‘Braveheart’ met (ik durf het bijna niet te zeggen) Mel Gibson before, nou ja, alles. Met stip op één in mijn top 3 staat ‘300’: hierin nemen 300 Spartanen het op tegen zo’n 300.000 soldaten van het Perzische leger, niet gehinderd door romantische of historisch correcte plotlijntjes is dit rechttoe-rechtaan vechten op leven en dood, waarbij de ingewanden veelvuldig in het rond vliegen. Genieten, dus.

De clou is dat het een gevecht van man tot man moet zijn: een beetje vanuit loopgraven op elkaar schieten doet helemaal niets voor me. Van science fiction hou ik niet (het loopt in de toekomst heel slecht af, met de wereld, de mensheid; ‘Armageddon’, ‘The Day After’, ‘Yada Yada’ – alsof de huidige stand van zaken nog niet deprimerend genoeg is), en van zombies al helemaal niet (het moet wel een béétje smakelijk blijven om naar te kijken), dus blijft een good old battlefield over, met knuppels, speren, en – vooruit – een zwaard of twee.

Het gekke is: dit soort films wordt nauwelijks nog gemaakt. In 2014 kwam het vervolg op ‘300’ uit, ‘300: Rise of an Empire’, maar zoals het een beetje sequel betaamt, was dit een slap aftreksel van het origineel. En hoeveel ingeoliede ontblote bovenlijven je er dan ook tegenaan gooit, echt spannend wordt het nooit.

Het enige spektakel dat dicht in de buurt kwam was ‘Battle of the Bastards’, het hoogtepunt van het vijfde seizoen van ‘Game of Thrones’. Voor wie ’m nog niet heeft gezien; de krachtmeting is alles wat je je er op basis van de naam bij voorstelt. En de onovertroffen serie ‘Vikings’, met Travis Fimmel als koning der Vikingen. Een beest op het battlefield, mét de hersens om zowel Engeland als Frankrijk binnen te vallen en deels te veroveren – een onweerstaanbare combinatie.

Ik ga niet eens een poging wagen om te duiden waar deze aberratie vandaan komt, of waar dit op wijst qua persoonlijkheid. Zoals ik al zei ben ik verder reuze zen, en aangezien ik hier niemand kwaad mee doe, neem ik mezelf maar gewoon zoals ik gekomen ben. Het zou alleen fijn zijn als ik mijn repertoire weer eens uit kon breiden met een epische veldslag of wat. Gewoon, om het leuk en gezellig te houden.

Hollywood, horen jullie mij?