Fun & Famous

De zin die elke vrouw moet horen

Het begint al als je zes jaar bent. Wat je wilt worden als je later groot bent. Tien jaar later wordt daar de vraag aan toegevoegd hoeveel kinderen je zou willen (de ‘of-vraag’ wordt meestal überhaupt niet gesteld) en vanaf dat moment is het vrije vuur geopend.

Wanneer je gaat trouwen, of je niet eens de stad uit moet, wanneer het volgende kind komt, of ze al op pianoles zitten. Het komt vanzelfsprekend voort uit diepe interesse, maar ik (en ik kan me niet aan de indruk onttrekken met mij veel andere vrouwen) voel het al jaren als een hoge druk.

Je hebt gestudeerd dus daar moet je iets mee doen. Een horizontale carrière zou te min zijn, het moet allemaal in een rechte lijn omhoog. Vrouwen kunnen veel en willen alles goed doen. Én die goede baan en je kinderen in de origineelste jurkjes naar school sturen, én op school inspringen en leuke dingen doen met je geliefde en oh ja, natuurlijk ook cocktails drinken met vriendinnen. (of hun haar vasthouden als ze boven de pot hangen…). Vergeet ik nog helemaal het sporten. Want het moet allemaal ook een beetje op z’n plek blijven zitten.

Ik probeer ook alles te combineren, maar weet dat ik inlever op mijn vriendinnen. Gelukkig zitten zij in dezelfde situatie en stappen we altijd meteen in op het oude niveau zodra we elkaar spreken. Zelfs als daar een half jaar tussen heeft gezeten. Gelukkig werk ik met de leukste vrouwen waardoor mijn dosis vrouwen onderling elke dag wordt aangevuld.

Sporten wil ik heus wel, maar heel veel verder dan een uurtje yoga in de week kom ik niet. En zelfs dat ene uurtje sneuvelt snel als ik een vergadering moet plannen waarvoor op een ander moment geen plek meer is. En oh ja, ik zou wel willen koken, uitgebreide ovenschotels en  elke week nonchalant iets uit de laatste Ottolenghi op tafel zetten, maar het komt neer op een spaghetti à la vongole of melanzane à la parmigiana. En als ik eerlijk ben, vertel ik je nu dat dat hooguit eens in de twee weken is.

Mensen vragen aan mij wel eens hoe ik het allemaal doe, en van die vraag word ik een beetje ongemakkelijk. Want ik doe het dus niet allemaal. Ik ‘doe’ vooral werk en gezin. Ik kan niet anders, maar ik heb altijd het gevoel dat ik steken laat vallen. Want vriendinnen, kookcursus, interieur, sport; dat moet ook gebeuren.

Tot ik deze week twee verhelderende momenten had. Het eerste was toen ik sprak met een oud-collega die nu geen hoofdredacteur maar is maar chef. “Weet je May, ik vind het prima. Ik wilde vroeger altijd maar meer, meer, meer en carrière, maar wat levert het me op? Een paar honderd euro meer per maand, heel veel stress en zeven dagen per week aan het werk zijn. Ik vind dit prima.”

Het andere was toen ik ene interview zag met advocate Mirjam de Blécourt, partner van Baker & McKenzie. Aan haar werd ook De Vraag gesteld. Hoe ze het allemaal deed en hoe je het allemaal kunt hebben. “Dat kan dus niet.” Duidelijk antwoord. “Je moet keuzes maken. Bij mij was dat sporten, dat kan dus niet in mijn schema. En ik heb maar één beste vriendin.”

Ik had dit zelf natuurlijk ook kunnen bedenken (sterker; ik deed dit eigenlijk al), maar dat deze vrouw het zo duidelijk benoemde was zo’n verlichting. Ik voelde me meteen kilo’s lichter. En dat is, al is het virtueel, altijd een lekker gevoel. Zelfs als je alles wilt loslaten.