Fun & Famous
Carolien’s Wedding Diary
Daar zit ik dan: in mijn satijnen witte badjasje de minuten af te tellen totdat ik ein-de-lijk ‘JA!’ mag zeggen tegen de liefde van m’n leven. Terwijl ik door Sanne word opgemaakt, zie ik links een champagneglas in mijn hand (zó blij dat ik de avond ervoor maar twee Hendrick’s G&T’s heb gedronken) en rechts mijn getuigen giechelend en nerveus hun nagels lakken met het Caption-pakket uit de giga wedding goodiebag. Eigenlijk zou ík doodop van de zenuwen moeten zijn, maar gek genoeg valt er een sluier van rust over me heen. Al die maandenlange voorbereidingen, de dagen ervoor nog druk in de weer om alles tot in de puntjes te regelen, maar wat er nu gaat gebeuren hebben Jon en ik nooit hoeven voor te bereiden of te bespreken. Het voelt zó natuurlijk om straks man en vrouw te zijn!
Eenmaal in mijn prachtige Bloomfeld dress met alles erop en eraan beginnen de klamme handjes te komen: als ik mijn VOW maar uit m’n hoofd ken of wat als ik struikel?! Mijn peetvader staat beneden aan de trap te wachten om mij naar het altaar te brengen. Onze loop is zó lang, dat we pas halverwege de muziek goed horen en de gezichten van de gasten kunnen zien. Eenmaal Jon in mijn vizier houd ik het niet meer droog: de tranen biggelen over zijn (en mijn!) wangen. Het altaar is ongelofelijk mooi versierd door LM Flower Fashion en de heerlijke Jo Malone-kaarsen geuren me tegemoet. De zon brandt fel op mijn huid, maar na een minuut heb ik het niet eens meer door. Ik heb alleen maar oog voor mijn bruidegom, die alleen maar kan stralen in zijn prachtige op maat gemaakte pak.
De beste vriend en getuige van Jon, Diederik, trouwt ons en doet dit zó ongelofelijk mooi, dat niemand het droog kan houden. Dus wordt het hoog tijd om al die tranen weg te spoelen met champagne. Naar dit moment heb ik stiekem al jaren uitgekeken: mijn perfecte Ladurée-macarontaart! Veel bruidjes krijgen geen hap door hun keel op de Big Day, maar ik heb daar blijkbaar nul komma nul last van: ik werk vijf macarons achter elkaar weg, alsof het niks is… Ach, ik zit toch al in die jurk… ‘s Avonds hebben we nog één moment waar Jon en ik beiden bloednerveus voor zijn: het is toch een beetje traditie om als bruidspaar een dans of iets leuks in te studeren als surprise act. Nu kan Jon niets half doen, dus toen we besloten om een volledig musica nummer uit de grond te stampen, heeft die arme jongen drie dagen in de studio doorgebracht om dit nummer te schrijven en te componeren. Maar het resultaat was dan ook fantastisch. Disney, eat your heart out…
En om iedereen op het verkeerde spoor te zetten, begon Jon met zingen en deed ik eerst alsof ik van niks wist, om halverwege het nummer plots luidkeels mee te gaan zingen. Iedereen was sprakeloos! Vanaf nu hoeven we écht niks meer te doen en rest ons niets anders dan te genieten van de wederom prachtig gedekte tafel, het perfecte diner en alle onvergetelijke speeches. Jon luidt het grote dansfeest in met zijn band van vroeger en daarna neemt Géza het over als DJ. Om vooral de dames van hun hoge hakken te ontzien, delen we witte Havaiana’s uit om tot in de vroege uurtjes te kunnen dansen. De traditie dat het bruidspaar als eerste het feest moet verlaten, hebben wij even niet meegekregen: als een van de laatsten vertrekken wij bij het ochtendgloren pas naar onze kamer, die prachtig versierd is met rozenblaadjes en talloze kaarsen.
De volgende ochtend knijp ik mezelf even om te checken of alles wel echt was. Gelukkig: dit ongelofelijke sprookjeshuwelijk wás echt en kan alleen maar eindigen met: ‘happily ever after’.
