Fun & Famous

CAROLIEN’S FAST LANE LIFE

Yes, weer een vers weekdagboek van onze Carolien. Want jullie weten: ze zit nooit stil…

Sinds ik ‘vrouw van’ ben, neem ik mijn huishoudtaken uiterst serieus. Ik doe braaf de was, onze koelkast is altijd goed gevuld en er staat steevast een prachtig boeket van Bloomon in ons huis (dat overigens netjes wordt thuisbezorgd, maar dat terzijde). Als we thuis eten dan bedenk ik de gerechten en haal de boodschappen, maar Jon bereidt altijd het vlees of de vis. Volgens mij wordt deze keukentaakverdeling wel in meerdere huishoudens gehanteerd, maar er is nog één huishoudelijk puntje wat ik mijn lieve man écht niet mag ontnemen: stofzuigen! En laat ik daar nou net een pokkehekel aan hebben. Dus je begrijpt dat ik Jon alleen maar kan aanmoedigen door zijn merchandise hiervoor zo aantrekkelijk mogelijk te houden. Het resultaat: sinds ik deze draadloze Dyson-stofzuiger in huis heb gehaald, ‘danst’ meneer dagelijks met zijn nieuwe gadget door de hele woning. Misschien heb ik deze taak toch iets te snel afgestaan?

Wat is er nu leuker dan toerist in eigen stad spelen? Helaas doe ik dit veel te weinig, maar als ik dan een dagje Amsterdam inplan, dan doe ik het ook meteen goed. Samen met mijn beste vriendinnetje (net bevallen van een tweede, dus behoorlijk toe aan een weekendbreak) ben ik ons toeristenweekend gestart met een giga brunch in restaurant Bluespoon, waarna we urenlang hebben rondgestruind in de Bijenkorf. Tot slot checkten we in bij het W Hotel. Man o man wat een feest! We waren niet uit de spa te rammen, om daarna in onze suite op bed te ploffen, roomservice te bestellen (burgers & fries, what else?) en een heerlijk foute romcom te bestellen op de tv. Om de volgende ochtend wakker te worden in lakens besmeurd met ketchup- en chocoladevlekken, met om ons heen een soort ‘tableau vivant’ van burgerresten en half aangevreten koekjes en bonbons. Yep, dit was by far the best sleepover in your own town ever.

De volgende dag was ons feestje nog niet voorbij. We begonnen met een breakfast XXL bij The Duchess, waar we ons tegoed deden aan scrambled eggs met gerookte zalm en de beste wentelteefjes ever! Toen was het tijd voor wat cultuur in eigen stad. Maar eenmaal aangekomen bij het Anne Frank Huis, kwamen we erachter dat je alleen naar binnen mag als je reserveert (en helaas helpt de zin: ‘Maar ik woon verdomme in Amsterdam, ik ben niet eens een toerist!’ je echt geen steek vooruit…). Ietwat teleurgesteld maar vol goede moed probeerden we het Foam Fotografiemuseum en met succes! Tenminste: de tentoonstelling was behoorlijk arty farty, dus we waren snel uitgekeken op de video-installaties van een naakte vrouw met een pratende plant op haar rug… Om de dag toch nog met een sugar rush af te sluiten hebben we ons tonnetjerond gegeten aan warme chocolate chip cookies bij Van Stapele Koekmakerij. Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen: no more sugar for a week, please.

“Be careful what you wish for…”, dacht ik toen ik vanochtend op mijn fiets stapte. Vorige week smeekte ik nog om een beetje herfstweer zodat ik eindelijk mijn nieuwe items kan dragen, maar daar kom ik nu volledig op terug. Gehuld in mijn teddycoat voelde ik de koude wind langs mijn gezicht snijden en ik zweer je dat ik gewoon mijn handschoenen uit de kast wilde trekken. Hopelijk lopen de temperaturen in de middag weer een beetje op! Maar goed, het grote voordeel is dat ik inderdaad mijn nieuwe pieces eindelijk kan showen. Zo werd ik helemaal wild bij het zien van de nieuwe By Malene Birger-collectie en moest en zou ik deze fake fur coat bemachtigen. De helft van de mensen zal wel weer zeggen dat ik eruit zie als een grizzly bear, maar hopelijk begrijpt de andere helft hoe FANTASTISCH deze winterjas wel niet is! Vroeger maakte ik me behoorlijk druk om wat anderen van mijn kledingstijl vonden, maar gelukkig heb ik dat volledig losgelaten. If I like it, I should wear it, right?!

Gisteren was een heel bijzondere dag: Jons nichtje Bo mocht een rolletje spelen in de nieuwe serie All in Kitchen, die haar grote oom regisseert. Ik kreeg meteen flashbacks naar toen ik voor het eerst op de set stond: ik vond het fantastisch! Al die mensen die rondrennen op zo’n set om het perfecte plaatje te creëren en ik mocht in de huid kruipen van iemand anders: dat is toch het allerleukste wat er bestaat? Ik was zo’n enorm strebertje, dus kreeg mijn moeder de opdracht om niet meer de teksten thuis te oefenen omdat het dan te opgelezen klonk. Daar had Bo nul komma nul last van. Ze kende haar tekst perfect en het klonk ook nog eens heel naturel. Ik mocht mee als kinderbegeleider en samen met Bo bereidden we ons voor op de scène. Tijdens de opnames bleef ze superrelaxt en bij elke take deed ze precies wat er van haar gevraagd werd: apetrots was ik. En het allerbelangrijkste: ze vond het ook nog eens superleuk om te doen!