Fun & Famous

carolien’s fast lane life

Yes, weer een vers weekdagboek van onze Carolien. Want jullie weten: ze zit nooit stil…

De eerste dagen op vakantie proberen Jon en ik zo min mogelijk te plannen. Onze routine bestond uit: uitslapen, uitgebreid ontbijten, een halfuurtje sporten (ook voor het eerst hoor, deze keer!) zonnen, uitgebreid lunchen, zonnen, borrelen en uitgebreid dineren. Dus op dag 3 vond ik het wel tijd voor een kleine excursie. Een vriendinnetje van mij tipte de meest goddelijke massage bij het Fairmont Hotel in Monte Carlo, met op de rooftop het bekende Nikki Beach: dat klonk als een perfect dagje uit. Toen we de auto voorreden, begon de superdeluxe experience al met de valet parking en bij aankomst in de spa bevond ik me direct in standje ‘ultimate relax’. De dressing rooms waren net zo groot als ons appartement en als een klein kind stond ik onder de regendouche en schoot ik in mijn dikke badjas en hagelwitte pantoffels met gouden borduursels. De massagebedden hadden in tegenstelling tot veel salons heerlijke dikke matrassen en ik werd toegestopt onder een ware donsdeken. Je begrijpt: het duurde luttele minuten voor ik in dromenland was. De aromatherapiemassage was goddelijk en ze sloten die af met een heel fijne gezichtsmassage. Toen ik naast me keek, zag ik Jon met een grote smile op z’n gezicht wakker worden: we wilden hier voor altijd blijven liggen. We besloten toen maar all the way vijf sterren te gaan en zaten even later aan een glas champagne en fruits de mer op Nikki Beach om vervolgens op een bedje aan het zwembad elkaar aan te kijken en te denken: wat is zo’n exorbitant dagje luxe toch heerlijk, every once in a while!

Hoeveel we ook konden genieten van ons dagje in millionaire style, de dag erna beleefden we net zo’n euforisch gevoel tijdens onze hike naar het kleine Italiaanse dorpje Airole. Jon had zich voor de gelegenheid aangekleed alsof hij professioneel wandelaar was en ik had een heel survivalpakket samengesteld met homemade ijsthee, nootjes, perziken en uiteraard een wc-rol en een fles water. Na een uur door de steile bergen gewandeld te hebben, arriveerden we op onze bestemming: het was precies zo’n dorpje uit een advertentie met smalle straatjes, gekleurde was tussen de huizen hangend en een allerschattigst dorpspleintje met twee kleine restaurantjes, waar we vervolgens de lekkerste pizza’s ooit hebben gegeten (even een weekje een ode aan de gluten) om daarna weer met frisse moed de terugtocht in te zetten. En ik weet niet of het de magie van Italië was, maar opeens kreeg ik daar ontzettende zin in een cappuccino. Ik, die in haar hele leven nog nooit een kop koffie heeft besteld en liters thee per dag verorber… Maar goed, het is nooit te laat voor iets nieuws, toch? Ik ben benieuwd of mijn nieuwe hype doorzet als we terug zijn. Iemand nog tips voor goede koffiebarretjes in Amsterdam?

Vroeger wilde ik coûte que coûte een paar uur per dag volop in de zon liggen: smeren deed ik met factor 30, maar naar het einde van de week toe kon ik heus wel met een 20 liggen bakken. Het resultaat: de vervelling sloeg toe en dan net als je in het vliegtuig naar huis zat: al die inspanning voor niks… Hoewel ik me tegenwoordig goed insmeer met factor 50 en driekwart van de dag met een hoed op mijn kop in de zon zit, voelt mijn huid behoorlijk trekkerig aan na al die zonuren. Gelukkig weten de PR-bureaus mij altijd te vinden als het gaat om nieuwe gezichtsproducten testen, dus had ik op deze trip de hydramemory-gezichtslijn van Comfort Zone meegenomen voor grondig onderzoek. De lijn belooft door de dubbele dosis aan hyaluronzuur macro de huid te beschermen en optimaal te hydrateren. Na drie dagen smeren begint mijn huid minder te trekken en door de gelsubstantie voelt het direct verfrissend en voedend aan. Ook het serum voelt zeer vochtinbrengend aan, maar ik viel meteen als een blok voor het masker: ik laat dat er ’s nachts op zitten en de volgende dag is het trekkerige gevoel helemaal weg. Manlief is ook nieuwsgierig geworden en begint met me mee te smeren. En na een week zijn mijn potjes al half leeg… Een groot nadeel als je mannen te goed opvoedt: je producten gaan er twee keer zo snel doorheen. Note to myself: volgende keer twee testsetjes aanvragen.

Mocht je binnenkort richting de Côte d’Azur gaan en net zo van marktjes houden als ik, dan is de vrijdagmarkt in Ventimiglia een absolute must! Van kasjmier sjaals tot de mooiste leren handschoenen en riemen: je vindt het hier allemaal. Ondanks dat ik de markt zo ongeveer uit mijn hoofd ken, moest en zou ik even een kijkje nemen om te checken of er nieuwe kramen bij waren gekomen waar ik naar hartelust kan shoppen. Het resultaat: twee paar leren handschoenen met kasjmier gevoerd (I know, het is bij lange na geen winter, maar ze waren nu in de sale! Die kan ik dan toch niet laten liggen?!), een prachtige bordeauxrode leren riem en twee paar espadrilles die ik werkelijk verslind elke zomer. Ik heb alleen één huge mistake gemaakt: Birkenstocks te passen die echt goddelijk liepen, zeker sinds ik amper meer hakken kan dragen en vaak last heb van mijn voet. Jon vermoordt me, maar bij terugkomst ben ik meteen online gegaan om een paar in het goud te scoren en hopelijk liggen ze in Nederland al op me te wachten… Sorry jongens, maar soms gaat function toch echt vóór fashion. Ach, in dit geval gaan die twee best samen, want deze zien er toch best appetijtelijk uit?

Een paar weken geleden ging het helemaal mis: mijn agenda telde maar liefst drie sample sales in één week en stuk voor stuk van merken waar mijn hart écht sneller van gaat kloppen. Dus zat er niets anders op dan van tevoren heel duidelijk met mezelf een totaalbudget af te spreken (yeah right, met een behoorlijke marge achteraf gezien) en hopen dat alle leuke items al weg waren voordat ik het pand zou betreden. Het verliep eigenlijk best redelijk: eentje was een schot in de roos, de andere helemaal niks en bij de laatste vond ik één paar schoenen en een handvol gave Karl Lagerfeld-buttons free of charge. Totdat ik weer eens tijdens het wachten op de set aan het ‘imaginary shoppen’ was geslagen (jullie allen vast bekend: je virtuele winkelwagentje propvol stoppen om vervolgens met één druk op de knop de site snel af te sluiten, voordat het helemaal misgaat) en ik het nieuwe merk Voyar la Rue spotte. Nu heb ik al een te gekke patchwork denim jeans van Zoe Karssen, maar ik kan natuurlijk trendwise niet achterblijven en moet ik voor deze zomer ook een patchwork jasje bezitten. Dus ging de snel-de-website-afsluiten-voordat-het-misgaat-vlieger niet op deze keer en ontving ik vorige week het pakketje met mijn nieuwste vondsten. En omdat het bij patchwork natuurlijk om customizen gaat, heb ik de gratis buttons meteen een mooie bestemming kunnen geven op mijn nieuwe colbert. Maar voorlopig wis ik alle nieuwe sample sales snel uit mijn mailbox, puur uit zelfbescherming. I still have a wedding to organize…