Fun & Famous
carolien’s wedding diary
Eigenlijk verliepen alle voorbereidingen voor onze wedding vrijwel vlekkeloos. Af en toe een klein stresspuntje over de algehele organisatie of een gast die zijn vliegticket nog steeds niet had geboekt, maar verder niets ernstigs om volledig over te panikeren. Tot een week voor het moment suprême. Als de wet van Murphy ontstond er een opeenstapeling van dingen die plots misgingen: zo kreeg onze potentiële cameraman een slijmbeursontsteking en zaten we opeens zonder en moest Jon toch een stuk meer techniek in de bus meenemen dan gedacht…
Dus stonden we een dag voor vertrek naar Italië met de handen in het haar, naast een overvolle bus met voornamelijk techniek waarin eigenlijk nog 42 dozen wijn en bubbels moesten worden ingeladen. Je begrijpt: complete paniek. Ik heb wel geleerd dat ik in zulke situaties gelukkig meteen in de survivalmodus schiet en duizend oplossingen probeer te bedenken. En gelukkig kwamen die al gauw in de vorm van onze reddende engelen van LM Flower Fashion, die de volgende dag met een vrachtwagen vol prachtige bloemen richting onze trouwlocatie zouden rijden. Toen manlief alle drank netjes had afgeleverd bij de bloemenvracht en hij met een volle wagen en route was naar Italië, konden mijn échte voorbereidingen beginnen. Weken daarvoor had ik al een hele waslijst aan afspraken ingepland: eerst mijn wenkbrauwen verven, vervolgens een Delete Waxing-treatment en toen een zeer belangrijk onderdeel van mijn ‘outfit’: een manicure en pedicure. Via vriendinnetje Sanne ben ik getipt op nail artist Jessica Scholten: zij maakt werkelijk de mooiste creaties ooit!
Samen kozen we voor de prachtige OPI-kleur ‘Tiramisu for Two’ met een gouden lijntje eroverheen. Vervolgens was ik zo panisch over de vraag of die nagels het wel zouden volhouden tot the big day dat ik letterlijk met latex handschoentjes m’n haren heb gewassen met zilvershampoo… I know, dit gaat echt veel te ver, maar stel je voor dat die paarse shampookleur in mijn nagels zou trekken? Het laatste wat me te wachten stond, was het ophalen van mijn droomjurk bij Bloomfeld. Deze wilde ik namelijk per se meenemen aan boord, want stel dat er iets met die bus zou gebeuren…
Dinsdagochtend stapte ik licht stressvol met twee giga kledinghoezen in de Abel-taxi op weg naar Schiphol. Bij de douane legde ik de hoezen op de detectieband alsof er 9 kilo puur goud in verstopt zat, maar gelukkig kwamen ze heelhuids aan de andere kant weer tevoorschijn. En aan boord waren er per toeval drie stoelen naast elkaar vrij, waardoor mijn jurk superbusiness vloog en volledig gestrekt kon liggen. Maar eenmaal in Italië was ik even vergeten dat we onszelf met z’n vieren plus bagage in een Fiatje 500 moesten proppen… Dus zat ik alsnog met mijn jurk vierdubbelgevouwen achterin en kon ik niks anders dan bidden dat we snel op plaats van bestemming zouden zijn. Bij het openen van de hoezen kwam daar gelukkig een flawless jurk, sluier en overrok tevoorschijn. Oh jongens, I made it! Nu nog alles opbouwen, de goodiebags inpakken, de techniek aansluiten en hopen dat ik niet door een mug of wesp in mijn gezicht word gestoken… It’s almost time to say ‘I DO!’
