Happy & Healthy
DAN BEN JE NA DRIE MAANDEN ZWANGER
Nou, die zwangerschap van mij, dat was dus een enorme patsboemshow. Ik kende de heer in kwestie nog geen drie maanden toen ik plotseling zwanger bleek te zijn. Natuurlijk, ik weet dat kindertjes niet door de ooievaar gebracht worden, maar dit viel best rauw op m’n dakkie. We zaten nog volop in de verkennendneukenfase toen ik in al mijn wijsheid besloot dat we het wel een keer zonder condooms konden doen omdat ik toch net – maar echt net, net – ongesteld was geweest. Of nu ja, ‘wijsheid’ moeten we het misschien niet noemen, en ‘besloot’ is ook niet het goeie woord: het gebeurde gewoon.
Dus daar stond ik met mijn goeie gedrag. Omdat ik mezelf na een emotionele abortus ooit had beloofd dat in ieder geval nooit meer te doen – nog zo’n feestelijke curettage, bedoel ik – wilde ik niet de mietigste zijn en besloot ik dat het dan maar zo moest zijn. Of, nu ja, ‘besloot’ moeten we het misschien niet noemen. Het was gewoon zo.
Eigenlijk wilde ik nooit kinderen. Tot ik dus wel een keer zwanger werd – ook weer gewoon gebeurd – en ik daadwerkelijk besloot een abortus te laten doen. Ik weet niet of dat ondoordacht was of niet: ik zag in ieder geval geen toekomst voor hem en mij, laat staan voor ‘onze liefdesbaby’. Alleen zo’n avontuur aangaan leek me op dat moment een onmogelijke kluif. Maar na gedane zaken kwam het verdriet – deels ingegeven door hormonen, vermoed ik – en kon ik opeens de betovering van een jonkie zien. Nooit zo’n avontuur aangaan leek me toen opeens een bijzonder slecht en ondraaglijk ledig idee.
“Samen zorgen voor zo’n klein poppedein is geen misselijke taak; het smeedde vrijwel meteen een ijzersterke band tussen ons”
Mannen kwamen en gingen – ja hoor, dat kun je gerust heel letterlijk nemen – en omdat er telkens geen blijver bij zat, had ik bedacht om voor mijn 35ste spijkers met koppen te slaan. Niet samen, dan maar alleen. Een zaaddonor met prima genen en een goed hart: on fleek – Marvin, als je dit leest, je weet wie je bent (uh, en de hele wereld met jou).
En toen was ik dus opeens zwanger. Van iemand die ik nauwelijks kende, maar die een gouwen gozer leek met een prima gevoel voor humor. Nee, garanties waren er niet. Maar die heb je nooit. Er zijn dudes (en dudettes) die je al decennia kent en die alsnog het nest verlaten als de teerling geworpen is, om wat voor reden dan ook. Het was zoals het was, en ik durfde in ieder geval op mezelf te vertrouwen: ik zou er sowieso zijn. Ik was bovendien lang genoeg alleen geweest om te weten dat ik het best – zo niet prima – zou rooien.
Nu heb ik dus een dochter. En een man, de vader van mijn dochter. Ik vind het fantastisch, al was het niet altijd makkelijk. Je leert elkaar kennen in een snelkookpan – baby is coming, koekoek, baby is here! – en onder die flink opgevoerde druk komen je sterkste punten en slechtste karaktertrekken verdomd snel aan het licht. Ik denk dat wij elkaar in twee jaar tijd net zo minutieus in kaart hadden als stellen die hun donzen bruiloft beleven (zeven jaar). Samen zorgen voor zo’n klein poppedein is geen misselijke taak; het smeedde vrijwel meteen een ijzersterke band tussen ons.
Dat dit ‘gewoon gebeurd’ is, is voor mij een zegen, anders zat ik nu misschien nog te prutten met een wel-niet-scenario – ondanks die stoere proactieve voornemens. Het kan jaren duren voor je met iemand op het punt belandt waarop je klaar bent voor een baby. Aangezien ik in relaties de attentiespanne van een cockerspaniël had, was een kandidaat lang voor het stadium van wikken en wegen al de deur uit gewerkt – er was altijd wel iets dat me niet aanstond. Dat ik het nu zo lang volhoud mag een godswonder heten, maar dat komt ook omdat ik tegenwoordig geneigd ben eerst eens te praten voor ik dag-met-het-handje doe. Een scheiding wil je tenslotte niet gewoon laten gebeuren, niet als je samen een kind hebt. En wat is klaar? Wanneer besluit je zoiets met iemand? Ik zie genoeg vriendinnen die maar blijven dromen van een perfecte prins, terwijl hun vruchtbare jaren vervliegen en zij hun kinderwens nooit in vervulling zien gaan.
Het ding is: niemand is perfect – ik al helemaal niet. Je kunt streven naar perfectie en eeuwen naar gezinsuitbreiding toewerken, maar een lange relatie, mooie carrière, keurig huisje en een kinderwens zijn geen garantie voor een geslaagd gezin. Het begint simpelweg met liefde. En doorzettingsvermogen. En dan komt de rest vanzelf. Of niet. Dat is een kwestie van proberen.
