Fun & Famous
De duistere wereld van de toiletproblematiek
Verbeteren is vooruitgang. Maar innoveren om het innoveren is achteruitgang. En er is één ding waarbij het doel verbetering was maar het eindresultaat de geschiedenis ingaat als brute verslechtering: we hebben het hier over de wc-rolhouder.
Het gebogen metalen stangetje aan de muur, met een schalks opgericht uiteinde zodat de toiletrol er bij het afrollen niet afwipt, voldoet prima – om niet te zeggen buitengewoon goed. Het rolt soepeltjes, de rol past er altijd omheen en een eventueel klepje danst vrolijk op en neer als je aan het papier trekt (mits er aan dat klepje geen veer gemaakt is die de klep onmogelijk strak op het papier drukt, zodat je het papier slechts velletje voor velletje eraf krijgt). Stang met verse rollen ernaast en klaar ben je.
Maar nee. Een onverlaat verzon dat het spul ingekapseld en op elkaar gestapeld moest zitten. Hoe het binnen in zo’n kastje werkt weet ik niet, maar wat ik wel weet is dit: het papier rolt nooit zo af als zou moeten, waardoor je altijd slechts sliertjes, halve stukken en minilapjes in handen hebt. Die natuurlijk op de vloer belanden, waardoor er een sneeuwlandschap van onbruikbare snippers ligt. Chic. Altijd weer die hapering, die onwil van de toiletrol iets van z’n papier af te staan.
Heeft rol één eindelijk wel al z’n papier prijsgegeven, dan moet rol twee naar beneden zakken. Rol twee zakt niet, die blijft demonstratief zitten waar ’ie zit. Je moet als klant dan met je hand in het kastje reiken om de rol met man en macht naar beneden te sjorren, wat ik dus niet zo klantvriendelijk vind van de rol en de fabrikanten van convenienceproducten. Als het sjorren resultaat heeft gehad, volgt beproeving twee: de toiletrol ontdoen van z’n dikke papieren jas. Die jas had uit gekund; je hebt het als toiletrol maar te slikken dat je in je blootje in dat kastje je lot afwacht. Maar nee, die papieren jas bleef aan. En laat die nou onmogelijk sterk zijn. Het vergt ongeveer de kracht en inspanning die er nodig is voor het verscheuren van een telefoonboek (heb je dat weleens geprobeerd?) en dat ook nog onder een moeilijke hoek. Niet te doen.
En zo heb je meer van die snuggere ‘oplossingen’. Zo’n horizontaal ding waarbij twee rollen naast elkaar hangen, met een schuifklep die je opzij moet bewegen om toegang te krijgen tot een nieuwe rol. Die klep schuift natuurlijk niet. En ook hier presteert het rolmechaniekje ondermaats. Of zo’n karrewiel aan de muur met een doorzichtige klep waardoor je al die verse rollen ziet, terwijl de rol waaraan geplukt moet worden ook al geen duimbreed toegeeft en je voor straf het hele deksel op je vingers krijgt. Aargh.
Niks snugger, handig of hygiënisch. Frustrerend kut. Door de plee ermee. En terug met dat heerlijk simpele en tegelijkertijd briljante stangetje.
