Travel & Hotspots
DE HEL DIE JE KOFFER KWIJT ZIJN HEET
Daar stond ik dan op Schiphol. Nog snel even naar de wc voor een touch-up (van mijn moeder geleerd: altijd netjes aankomen op het vliegveld), want anders sta je daar maar duimen te draaien bij de bagageband waar nog geen beweging in is, is mijn devies. Maar toen ik aan kwam wandelen bij band 9, dwarrelden de koffertjes al in het rond. Onze eerste was binnen, maar de andere… Die zag ik dus nergens.
Ik wachtte, dacht in elke koffer de mijne te herkennen, speurde de andere reizigers af om zeker te weten dat ze niet per ongeluk mijn koffer hadden meegenomen en probeerde ondertussen drie kinderen te entertainen (optillen en in de rondte rondzwaaien wordt echt een klusje als ze 8, 7 en 4 zijn), want die vonden het allemaal leuk en aardig met die vakantie, maar rond de bagageband rondhangen is niet echt hun idee van een chille zaterdagavond. En ook niet die van mij.
Dus ik tikte een nerveus kijkende KLM-stewardess op de schouder die me vroeg hoe mijn koffer er dan wel niet uitzag. Nou vierkant en vol, probeerde ik nog wat lollig te zijn. En er hangt een leren label aan van Gucci… En, oh ja, ook nog zo’n coole tag van Chanel die ik drie jaar geleden kreeg bij een persreis naar Venetië. En er zat een priority label aan, want dankzij onze Flying Blue-status (en mijn veelvuldige vliegtuigavonturen) mogen we business class inchecken. De stewardess zei niks, maar ik zag haar heus kijken. Dat was natuurlijk niet bijzonder slim. Deze koffer schreeuwde: pak mij, er zitten heel veel leuke spullen in mijn buikje verstopt.
Ik begon eens op te tellen (ik had toch niks beters te doen) wat er zoal in die koffer zat. Mijn Gucci-leesbril, mijn Fendi-zonnebril. Gekocht in Rome en echt nergens meer te krijgen. Mijn Chanel-tas. Waarom had ik die überhaupt meegenomen? En in mijn koffer gestopt. Ook niet heel handig, I know. Mijn superschattige Ibiza-jurkje. Oh nee, de prachtige jurk die ik kocht bij Rozemarijn de Witte (in het coolste hotel ooit) en waar er maar drie van zijn. En mijn Chanel-espadrilles. Precies zo vaal als ik ze hebben wil en ook nergens meer te koop. Mijn Gucci-sandaaltjes. Noem me mega materialistisch, maar ik moest echt een brok wegslikken. Niet alleen vanwege de waarde want alles is verzekerd (ik zat heus stiekem al te kijken welke nieuwe tas ik dan zou uitkiezen), maar vooral vanwege de herinneringen. De tas die ik met Harriet Calo in Parijs kocht, de bril die mijn lief voor me uitzocht in onze lievelingsstad. Dat kon toch niet allemaal in één keer weg zijn?
De stewardess verzekerde me dat er echt, echt, echt heel weinig koffers gestolen worden en dat in 90% van de gevallen de koffer terug wordt gevonden. Na een uur wachten en dralen langs de band besloten we maar naar huis te gaan. Op hoop van zegen, maar eerlijk gezegd had ik de hoop al opgegeven en bleef ik de hele avond bedenken wat er nog meer in mijn koffer zat.
Tot we gisteren ineens een sms’je kregen. ‘Your luggage has arrived and our delivery company will contact you.’ En ja hoor, de volgende avond werd de koffer keurig bezorgd. Mijn dochters doken op het verloren gewaande object (“Mama, je tas is terug. Die was toch duurder dan honderd euro?”) en deden er een dansje bij. Ik was net klaar met de was van koffer 1 en kon nu heerlijk gefaseerd aan koffer 2 beginnen. Als ik niet zo ongerust was geweest, was het eigenlijk best een perfecte situatie. Vrienden van de KLM, kunnen we hier misschien een gewoonte van maken?
