Fun & Famous

DE HEL DIE NAFLUITEN HEET

Het record dat ik heb behaald deze ochtend? De irritantste gasten tegenkomen in zo min mogelijk meters. Ik liep van de metro naar Amayzine (zo’n tien minuten) en er wordt dus serieus door drie verschillende gasten naar me geroepen. Dríe. ‘Psssssst’, ‘Hé meisje, waar ga je naartoe?’ ‘Niet zo boos kijken hè?’.

Nee ik bén niet boos. Al maken je opmerkingen me wel pissig (lees dit nog even als je de ellende van een ‘resting bitch face’ snapt trouwens). Ik vind het gewoon irritant, soms zelfs vies. Laat me lekker lopen, val me niet lastig. Praat niet tegen me alsof ik een wandelend, nat geslachtsdeel ben. Hou op met die ‘catcalling’ (er is zelfs een naam voor).  Wat is eigenlijk de lol van vrouwen naroepen als een stel op hol geslagen geile hyena’s? Of gaat het helemaal niet om de seksuele toespeling? Is het aandacht? Is het territoriumafbakening, wat ís het? Waarom hoor ik nooit eens: ‘Wat heb jij vandaag een waanzinnige schoenen aan!’. Kijk, daar zou ik nou serieus vrolijk van worden. Maar nee, da’s weer niet leuk, hè mannen. Dan is de lol eraf.

Ik kom met een enigszins beledigd hoofd op kantoor aan. Simone kijkt me aan met een vragende blik waarna ik mijn gal spuw over de debiele hersens van het andere geslacht. Jaja, van sómmige mannen dan. Ze knikt. “Het gebeurt zeker vijf keer in de week”, zegt ze. En dat haal ik op een gemiddelde week ook wel (al loop ik nu al voor op schema, ha). Twintig keer in de maand. Tweehonderdveertig keer in het jaar. De afgelopen tien jaar zijn we gemiddeld bijna tweeëneenhalfDUIZEND keer door een vreemde op straat nageroepen. Ik vind het heftig. En dan kun je denken och och kind, doe toch niet zo preuts. Maar zullen we de rollen eens omdraaien? Kijken hoe jullie je dan voelen.