Fashion

De kledingstalker

Ik moet wat bekennen (ik beken wat af hier, het lijkt wel therapie. Of de politie, afdeling mode en beauty). Ik ben een stalker. Ik zit soms maanden achter een kleer/tas/schoen aan voor ik mijn slag sla, geduldig wachtend tot ik eindelijk genoeg geld heb gespaard of, liever natuurlijk, tot het object van obsessie afgeprijsd is.

Laat ik een voorbeeld noemen. Ik ben sinds half mei (ik overdrijf niet) een jasje van IRO aan het stalken. Eigenlijk nog eerder, als je meetelt dat ik ’m in februari al in New York had gespot. In mei ging ik online kijken wie ’m had. Die links zette ik allemaal in een speciaal mapje voor dit doel en vanaf dat moment ging ik ze elke ochtend allemaal af om te kijken of de sale al was begonnen.

Ik had snel beet: een onlineshop gooide er 20% af. Nu vind ik 20% geen uitverkoop, dus ik wachtte geduldig tot de prijs verder zakte. Dat gebeurde alleen niet. En al die andere winkels hadden de ganse IRO-collectie in de uitverkoop, behalve natuurlijk Mijn Jasje. Eind juni zwichtte ik voor die 20%: ze hadden er al weken nog maar 1, en het kostte gewoon te veel tijd om 30 keer per dag te checken of ie er nog wel was. Een mens moet ook werken.

Hop, in mijn mandje, hop op BUY drukken, wat een feest. Binnen twee dagen zou hij eindelijk aan mijn kast hangen (nieuwe aankopen hangen altijd eerst áán de kast in plaats van erin, want er moet van genoten worden. Ik ben een heel dankbare shopper). Ik kreeg van UPC een tijdstip door wanneer mijn pakje zou komen, het aftellen kon beginnen.

Toen gebeurde er iets wat er nog nooit gebeurd is: in plaats van het pakje kwam er een mail van de winkel. Het jasje was er niet meer. Hier, heb je je geld terug. Maar ik wilde helemaal mijn geld niet terug! Ik wilde MIJN JASJE.

Toen werd het een obsessie: ik móest dat jasje, dat jasje was van míj. Ik googlede me suf, winkelde heel Europa door. Ik mailde IRO zelf en kreeg meteen een mailtje terug – als mailtjes geluid konden maken, dan had deze honend BWAHAHAHA gelachen: ‘We gaan dit jasje nooit afprijzen want het is onze bestseller.’

Wat?! Zijn er nog meer mensen met mijn goede smaak?

Het is nu half augustus en ik ben nog steeds niet van mijn obsessie af. Dan maar voor de volle mep. Elke dag dub ik: zal ik vandaag… ? Ik moet namelijk ook een nieuwe koelkast, en het jasje is een halve koelkast. Maar aan een halve koelkast heb je niks, dus kan ik beter dit jasje… Afijn, dit soort boeiende gedachten gaan er in mijn blonde hoofd om.

De kans is groot dat als ik hem eenmaal heb, ik hem al helemaal zat ben. Dat gebeurde onlangs ook met een zonnebril van J.Crew die ik een half jaar gestalkt had. Oh, wat was hij mooi. Ik moest alleen wachten tot ik een keer in een land belandde met een J.Crew-winkel. Ik kwam in Londen, en daar was hij uitverkocht. Ik kwam in LA, en daar was hij ook uitverkocht, maar hij zou snel weer geleverd worden. Wonder boven wonder belandde ik de maand later weer in LA en hadden ze hem. Bingo! Ik kocht hem, zette hem op mijn hoofd, liep de winkel uit en dacht buiten: ik ben er overheen.

Wat moet ik nou met dat jasje… In de liefde zeggen ze altijd ‘the best way to get over someone is to get under someone new’, dus ik moet gewoon een nieuwe obsessie cultiveren. Ik ga even googlen, dag!

Geschreven door Ilonka Leenheer