DE vervelende

KLUSSEN VAN MAY

Een week of wat geleden schreef ik je over mijn to do-lijst voor deze maand.

Dat behelsde een maand niet drinken (deels gelukt), een uitstrijkje, een borstonderzoek en het plaatsen van een spiraaltje.

Omdat het bij dit soort dingen meestal blijft hangen bij het stadium ‘denken’ en niet bij ‘doen’, wil ik je toch even vertellen dat het allemaal is gelukt.

Het begon met een telefoontje naar de huisarts en de vraag of ik allemaal doorverwijzingen kon krijgen. Kreeg ik niet. Moest toch echt even eerst langs de dokter. Hier hád ik af kunnen haken, maar nee, ik zat er.

Een doorverwijzing had ik niet nodig. De dokter kon zelf wel even aan mijn borsten voelen. Ja dat lees je goed. Gelukkig was mijn eigen dokter (een man) een maand gevlogen en was er een vrouwelijke vervanger. Prima. Ik ging liggen, zij betastte de boel en voilà, eerste punt van mijn lijstje was afgevinkt.

Dan het uitstrijkje. Op de een of andere manier ben ik al dertien jaar dertig (de leeftijd waarop je een uitstrijkje krijgt) maar ik heb maar een keer een uitstrijkje “genoten”. Dan was ik weer zwanger, dan weer ongesteld, dan had ik geen zin. Van die dingen.

“De assistent kan het even bij je doen.” Zei de huisarts.

Dat had ik niet verwacht. De volgende ochtend kon ik om 10:00 uur terecht.

Toen ik binnenkwam deed de assistente meteen haar ringen af. “Ik heb er geen zin, maar voor jou lijkt het me ook geen pretje op de vroege morgen.” Zei ik. Welnee, was haar antwoord. Daar draaide ze haar hand niet voor om en of ik maar even wilde liggen op het bedje. Bleek ik hold up kousen aan te hebben. Vond ik toch een beetje raar.

Die moffelde ik dus een beetje in mijn broek en hop daar ging ik.

Toen het gedaan was en de hold ups weer om de dijtjes zaten, roerde ik het hoofdstuk ‘het spiraaltje’ aan. Die lag namelijk al twee jaar in mijn fruitschaal te wachten tot ‘iemand’ hem zou willen plaatsen. Mijn arts doet dat namelijk niet en ergens laten plaatsen kostte dan weer een half paar Jimmy Choo’s. Ok, Jimmy Choo’s in de uitverkoop. Maar toch. Genoeg reden om het steeds niet te doen.

“Deze dokter plaatst wel spiraaltjes. Ze is er nog een week, dus ik kan een afspraak voor je maken.” De assistente had de vaart erin. “Maar je moet wel een soa-test ondergaan.”

En daarvoor moest hetzelfde ritueel met de speculum worden herhaald.

Weer de kousen in de broek gemoffeld (straks denkt die assistente dat ik er altijd zo kittig bij loop), knieën zo hoog mogelijk opgetrokken en zachtjes blazen tot het leed geschied is.

Toen heb ik zelfs nog de kweekjes langs het ziekenhuis gebracht en als jij dit leest is mijn hele lijstje afgevinkt. Dat maakt die paar stiekeme wijntjes wel weer goed, toch?