Fun & Famous

De zin die elke agressieve verkoper afschrikt

Jet wordt gebeld. Op haar mobiel. Of ze geïnteresseerd is in een HelloFresh-abonnement. Je weet wel, voor sommige mensen een reuze handige foodbox waarmee je de hele week de meest verrassende maaltijden op je bord tovert. Nee dank u, zei Jet. Geen interesse.

Waarom dan wel niet, wilde de HelloFresh-Jehova weten. “Nou, ik vind het heel erg leuk om zelf boodschappen te doen en te bedenken wat ik klaar ga maken.” Jet bleef beleefd. Of Jet wel wist dat ze ook een driedagenbox hadden bij HelloFresh. Dan kon ze de andere dagen gewoon lekker koken wat ze wilde. Nu had de HelloFresh-meneer zijn voet stevig tussen de deur gezet. Want ze zou echt heel veel inspiratie uit de box halen, dat wist hij zeker. “Meneer. Ik heb geen interesse.” Toen hij bleef aanhouden, trok ze de ik-heb-zelf-een-kookboek-geschreven-kaart en toen bond hij eindelijk in.

Ik heb ook eens zo’n box besteld en hoe leuk ik het initiatief ook vind, voor mij werkte het niet. Dus ik zegde af. Waarom wilde men ook hier weten. Schriftelijk, telefonisch, per mail en fysiek. Want ik heb wel vier keer een vrolijk beblost meisje in kookschort met hoge muts aan de deur gehad dat het evangelie van HelloFresh kwam verkondigen.

Maar genoeg over onze soms iets te enthousiaste kookvriendinnen. Want voor heel veel mensen zijn ze een lifesaver en een huwelijksredder. Dan de telefoonterreur. Zodra ik onder kantoortijd thuis ben, rinkelt de telefoon. En nee, dan is het geen oude tante die wil weten hoe het met ons is. De eerste zin is standaard: “Spreek ik met mevrouw Van der Horst?” Dan is het zaak zo snel mogelijk het gesprek af te ronden en te zeggen dat ik heus wel weet dat ik me kan aanmelden op het Bel-me-niet Register en dan, in ieder geval voorlopig, verlost ben van deze stoorzenders.
Maar daar ben ik dan weer te lui voor. Er is een truc die het allerbeste werkt, veel effectiever en beter dan dat Bel-me-niet-Register. Ik heb ‘m zelf ooit ondervonden toen ik als student het ergste bijbaantje ooit had en als telemarketeer het Algemeen Dagblad moest slijten door arme mensen op hun vrije avond te bellen en mijn ingestudeerde riedel af te steken.

Op een dag had ik een overduidelijk hoogbejaarde man aan de lijn. “Ik hoef geen krant, mevrouw. Ik kan namelijk niet lezen.” Mijn hart kromp ineen, wat was dit ongemakkelijk. “Maar weet, u mevrouw,” vervolgde de man, “ik kan wel heel goed n**k*n!”

Ik heb meteen dezelfde avond ontslag genomen en nooit, nooit, nooit meer iemand iets geprobeerd aan te smeren. Dus als je weer eens wordt lastiggevallen, deze zin werkt echt.