Fun & Famous

DE VIBRATOR FILES

als iemand ineens je seksspeeltje vindt

Ik gaf ooit een interview aan de Volkskrant waar de bijzondere kop ‘Elke geëmancipeerde vrouw heeft recht op een vibrator’ boven stond. Deze opmerking was behoorlijk uit de context geplaatst waardoor het leek alsof ik voorzitter van de vibratorbond was. In werkelijkheid had ik gesproken over een reportage in Marie Claire die met veel lof door het Parijse hoofdkantoor was ontvangen en grappend had ik gezegd dat elke zelfstandige vrouw een vibrator verdient.

En daar sta ik volledig achter. Zolang de meeste mannen denken dat de clitoris een vlek is die uit het tapijt geboend moet worden, kan een klein seksspeeltje ontzettend uitkomst bieden. Ik had een collega die zo blij was met haar Tarzan dat ze dat luid en duidelijk deelde met de gehele redactie. “Het is dat hij het vuilnis niet buiten zet, maar anders had ik echt geen man meer nodig.” Vervolgens keek ze naar mij en vroeg ze of ik ‘m misschien een nachtje wilde lenen.

Heb ik afgeslagen want los van de hygiëne blijft het een licht ongemakkelijk onderwerp. Al helemaal als iemand ‘m per ongeluk vindt. Enter: de vibratorfiles.

Collega M werkte bij Viva en kreeg natuurlijk een Tarzan (jarenlang het cadeau voor abonnees) voor haar verjaardag. Die lag ergens in een kast in haar slaapkamer onder het stof, maar toen ze ging verhuizen moest ‘dat ding’ toch ook maar mee. In een verhuisdoos was ongemakkelijk, want die kon ook zomaar door haar christelijke schoonmoeder worden uitgepakt. Ze besloot ‘m in haar dekbed te rollen en dat in een doos te stoppen. In haar nieuwe huis hoorde ze keihard gelach uit haar slaapkamer. De broers van haar vriend dachten een goede daad te verrichten om het dekbed vast op het bed te leggen…

Vriendin O had met haar liefje een paar vibrators ingeslagen. Gewoon een klein vergelijkend warenonderzoekje doen in bed. Waarom weet ze nog steeds niet, maar toen ze een weekendje naar schoonmama gingen, namen ze het hele oeuvre gezellig mee. En mijn vriendin is niet per se super netjes, dat is ook belangrijk om te weten. Tijdens de lunch werd mijn vriendin ineens ontzettend ziek. Overgeven, flauwvallen; alles erop en eraan. Meteen werd de inner verpleegster wakker in haar schoonmoeder, dus zij tilde haar in professionele greep, hup, het logeerbed in. Inderdaad, daar waar twee kleine vibratortjes op haar lagen te wachten. “Dat is een zaklamp…”, perste mijn vriendin er nog uit. Hoe ziek ze ook was, dit misverstand moest recht worden gezet.

En dan nog een ongemakkelijke situatie uit eigen doos. Mijn geliefde en ik bedachten ooit een format over bed & breakfasts in Frankrijk. Omdat we er nogal goed in zijn het nuttige met het aangename te combineren, gingen we een maand lang bed and breakfasts hoppen in Frankrijk. In een kioskje zagen we een tijdschrift met daarop de pakkende kop: ‘Sex chambre d’hôtes’. Hilarisch vonden we en goed voor de research, want dat zou leuke televisie maken. Toen ik het tijdschrift afrekende, kreeg de winkelmeneer rode blossen op de kaken en het was toen pas dat me opviel dat het magazine in folie verpakt zat en dat er balkjes op de hoofden zaten. Dit vreselijk smerige blaadje werd de running gag van onze vakantie. Als ik in bad zat en iets te lezen vroeg aan mijn liefje, kwam hij met dit magazine op de proppen. Onze laatste bed & breakfast was een heel bijzondere.

We sliepen in het kasteel dat van Alain Prost geweest was. Er woonden nu twee oudere mensen met hun ranke renhonden. De heer des huizes componeerde muziek op de gedichten van Rainer Maria Rilke. Iets waar mijn geliefde en hij uren over konden spreken, want Rilke, ja, dat was me een meester. Mijn lief was zelfs ooit naar zijn graf geweest. Dat vond de heer des huizes dan weer geweldig.

De ochtend van vertrek bracht mijn liefje wat tijd door op de wc. Of ik wat te lezen kon brengen was de vraag. Dus daar ging ik weer met ons vunzige blaadje. Lachen, gieren, brullen. Je kent me.

Tot we de Nederlandse grens over reden en ik de temperatuur van mijn hart naar -10 voelde dalen en mijn keel door zeven handen werd dichtgeknepen. “Liefje… dat tijdschrift… Dat heb jij toch opgeruimd?” Hij dacht dat ik, ik dacht dat hij. Omkeren was geen optie, want de ijverige gastvrouw was zeker allang in onze kamer geweest. Dus we konden niets dan ons schamen, paniekerig lachen, ons schamen en nog meer lachen.

Mevrouw uit het kasteel van Alain Prost, mocht u dit lezen. We zijn heus best nette mensen. Het was voor de lol. En voor de research.

Amen.