DE VROUW EN HAAR ONZEKERHEID
Geen wezen op aard dat zo vaak onzeker is over zichzelf als de vrouw. Te dik, te dun, te kort, te lang – er is altijd wel iets mis. Het Britse Daily Mail besloot daar eens een onderzoekje naar te doen en vroeg 2000 vrouwen naar hun onzekerheden en hoe vaak die per dag door het hoofd gaan.
Het resultaat? “De gemiddelde vrouw spreekt zichzelf zo’n 8 keer per dag kritisch toe.” Acht keer, ácht keer. Dat is veel, vind ik. En waarschijnlijk ook helemaal niet nodig. Maar ga dat die vrouwen maar eens vertellen. De kritieken die ze voor zichzelf hebben zijn, zoals te verwachten was, vrijwel allemaal van toepassing op het uiterlijk. Gewicht, haar, kledingkeuzes, dat werk. Verder hebben ze het gevoel een perfecte balans te moeten vinden tussen hun privéleven en werk, denken ze niet genoeg geld te verdienen en hebben ze het gevoel niet het juiste werk te doen.
Het leven van een vrouw is niet altijd even makkelijk, maar vaak komt dat ook wel door de vrouw zelf. We stellen extreem hoge eisen aan onszelf en hebben het idee dat we ALLES moeten doen. Het doet me pijn in mijn feministische hart, maar een vrouw die haar baan als CEO combineert met het runnen van een succesvol huishouden is nog steeds gênant in de minderheid.
En dan dat uiterlijk, ja, lógisch dat we onzeker zijn over ons lijf. Mannen mogen een dad bod hebben en ze voldoen aan het nieuwste schoonheidsideaal, vrouwen met een mom bud worden aanzienlijk minder sexy gevonden. Tegenwoordig moet je de taille van Romee Strijd hebben met de billen van Kim Kardashian en de borsten van Scarlett Johansson. Ga er maar aan staan hoor.
Enige zelfreflectie doet inzien dat ook ik vol met onzekerheden zit. In de zonnige oorden waar ik nu verkeer loop ik 60% van de dag rond in een bikini, maar écht volledig comfortabel voel ik me daar toch zeker niet in. Zeker niet als ik zit of loop. Lang vond ik mezelf ‘te dik’ maar daar ben ik nu wel vanaf. Ik ben niet dik, maar ik ben ook totaal niet afgetraind of iets wat daar op lijkt. Als ik sta is er niets aan de hand, maar het trilt en drilt als ik een sprintje trek door het bloedhete zand en het rolt en het bolt als ik op een ligbedje in kleermakerszit ga zitten. Nu ken ik hier niemand dus maak ik me er niet zo druk om, maar écht niet dat ik in Amsterdam zomaar een beetje in bikini ga lopen zitten.
Heel stom, maar het is nou eenmaal zo. Kijk, er komt een dag dat dit soort kinderachtigheden gewoon achter je liggen. Althans, dat hoop ik. Vrouw zijn, makkelijker kunnen we het niet maken, wel leuker.
