Fun & Famous

deel 2

Het leed dat je vliegtuig missen heet

Waar waren we? Oh ja, bij de douane. Daar zijn we namelijk net naartoe gerend. Deel 1 niet gelezen? Duik dan eerst maar even in dit postje.

19.23 uur – Douane

Lil legt dus meteen die enorme koffer van haar op de band. Of ‘there any liquids’ in zitten? Lil antwoordt stug ‘nee’. Wij wisten wel beter, want drie volverpakkingen Victoria’s Secret, mijn toilettas (ik ben beauty editor, dus dat is best een flink dingetje) en die van Lil. Maar goed, het antwoord was dus een stugge nee. Daarbij was ik een wandelende elektronerd met twee laptops, behoorlijk wat opladers, drie cameraatjes en vijfendertig kaartjes. Moest er allemaal uit. Daar nam ik dan ook uitgebreid de tijd voor, want ik wist dat Lil nog wel even bezig zou zijn als haar koffertje door het röntgenapparaat ging.

19.30 uur – Douane deel 2

Ik kwam behoorlijk soepeltjes de douane door. Ik had ook niks verkeerds gedaan, dus dat zou er nog eens bij moesten komen. En Lil, ja, dat koffertje lag apart om eens uitgebreid besproken te worden. Het formaat was namelijk ook niet meer het formaat van handbagage. We werden toegewezen aan een soort lookalike van Ryan Reynolds en dachten dus dat dat onze redding was. Hij zou hoe dan ook begrijpen wat Victoria’s Secret was en waarom een goed gevulde toilettas leading is tijdens Fashion Week.
Dat was dus niet zo. En hij was ook nog eens traag. Het werd Ryan Sloom Reynolds. En hij begreep ook niet wat Victoria’s Secret was (zelfs niet toen een andere vrouw achter de douane benadrukte dat het echt waanzinnig was wat we gekocht hadden. Hij nam het dus zelfs niet van een collega aan!). Vervolgens ging hij alle beautyspullen die we in de koffer hadden (graaiend tussen wat vuil ondergoed) één voor één bekijken en in een plastic tasje stoppen. Dat van mij zat al in een plastic tasje, maar ging er allemaal één voor één uit. En wij maar duimen voor al dat moois van Victoria’s Secret. Maar nee. Na zes minuten waarin hij alles in- en uitpakte en ik drieëntwintig keer gezegd had dat het vliegtuig bijna vertrok, gooide ‘ie onze spulletjes in de prullenbak, klapte hij de koffer dicht en zei hij dat we verder konden. Tijd om te huilen hadden we niet: we moesten door.

19.40 uur – Weg bij de douane

We renden meteeeen de hal in en zagen dat we bij gate 557 moesten zijn. Ik had m’n bril op, dus zag verdacht snel een bordje met 557 tot 629 erop. Lil juichte en we deden een high five, want we zouden het gewoon gaan halen. Tot ik het hoekje om keek. 557 was namelijk niet de eerste gate, maar de laatste. Of technisch gezien de eerste, maar dan wel vanaf de andere kant. En dus moesten we rennen. ZO HARD ALS WE KONDEN. Met ergens daartussen drie salto’s, een koffertje dat vanaf dat moment een wieltje mist en een teen die er bij Lil vanaf ligt. Maar hé, we waren er bijna.

19.44 uur – Aankomst bij de gate

Ik denk dat ik me op ga geven voor een marathon. Ik zou ‘m serieus kunnen winnen, zo snel dat ik was. Maar we waren er nog niet helemaal. Er stond gewoon niemand meer bij de gate. Dus we konden zo doorlopen. Een pluspuntje dus. Oké, een collega van een andere gate vroeg nog om onze boardingpassen, maar toen ze onze gestreste hoofden zag, knikte ze ons vervolgens liefjes toe. Dus renden we door. Maar de slurf was al gesloten. Er zat zelfs zo’n lint voor. En daardoor keken we elkaar bedroefd aan. Vlucht gemist én Victoria’s Secret in de prullenbak. Hoe droeviger kon het worden?

19.46 – Lichtpuntje

Jahaaaa. Er was een lichtpuntje. Lil zag in haar ooghoek twee trappen. Die ik af moest, want zij kon niet meer. Dus zij zorgde voor onze koffers. En toen ik de trap af rolde, stond ik gewoon op het vliegveld. Het asfalt-vliegveld. Zeg maar: in de buitenlucht. Dus ik gooide m’n armen in de lucht, was blij, beval Lil te komen en zag het leven totaal weer zitten. En Lil ook. Al had ze twee koffers in haar hand, een kapotte teen en was ze zo rood als de zool van een Louboutin (thank god dat ze die niet aanhad de afgelopen drie uur).

19.47 – Op het vliegveld. Buiten.

Oververhit en lichtelijk paniekerig stonden we buiten. Er kwam direct iemand naar ons toe. “To Brussel ladies?” “To Brussel????!!!!” “Yes ladies, to Brussel, right?”  NOOOO. “AMSTERDAM.” In koor was dat laatste. Toen wees hij naar een vliegtuig dat wegreed. En Lil en ik konden alleen maar ‘Nee. Nee. Nee.’ zeggen. En tussendoor ergens Victoria’s Secret. Maar voornamelijk ‘nee’. We hadden niet eens door dat hij ondertussen naar een ander vliegtuig wees waar we dus als een dolle naartoe moesten rennen en waar we via de noodtrap naar binnen mochten.

19.51 – In het vliegtuig

En toen zaten we erin. Ongelofelijk rood. Ongelofelijk warm. Ik denk dat we voor de rest van ons leven niet meer kunnen zweten. En ik denk dat de rest van de passagiers nooit meer met ons in een vliegtuig wil zitten. Zo hard hebben we gelachen. Maar hé, we waren op tijd. En ik heb nog steeds de vriendelijke hoop dat de vriendin van meneer Ryan Reynolds en de moeder van Ryan Reynolds zich nu lekker aan het besprenkelen en vertroetelen zijn met Victoria’s Secret. Pas dan is het echt eind goed, al goed.

Dus. Wat geleerd?

– We kopen nooit meer volverpakkingen, terwijl we alleen met handbagage vliegen.

– Die keurige drie uur van tevoren inchecken? Daar houden we ons aan.
– We moeten sporten. Trainen in marathons, trainen in sprintjes. Niet dat dit ons ooit nog gaat gebeuren, maar het is wel een les.
– Engels. We moeten op les bij Elke. We kunnen ons prima verstaanbaar maken in het Engels, maar op momenten van stress sluipen er behoorlijke Nederlandse zinnen tussendoor waardoor het eigenlijk alleen maar onverstaanbaar gebrabbel wordt.
– Oké, en we doen dit gewoon nooit meer.