Travel & Hotspots

DIARY #1

Milaan Fashion Week

Vroeger ‘deden’ Simone en ik samen zoveel mogelijk modeweken. Ze trok me mee van show naar re-see (daar bekijk je de collectie van de show in het echt en kun je de stoffen bepotelen en besnuffelen) naar presentaties en andere afspraken. Maar toen verruilde ik papier voor print (kijk hier maar even hoe dat allemaal zo gekomen is) en waren onze modeweken met z’n twee verlee.

Maar toen was toen en nu is nu en nu werkt Simone ook voor ons als fashion director. Dus gingen we samen op pad. Naar Milaan, waar we zo vaak waren, maar nimmer in deze regen. Omdat het vijfhonderd euro scheelde gingen we heel anti-glamorous en beide-beentjes-op-de-grond-ish met easyJet. En daarna met een bus (ik herhaal: een bús) naar Milaan centraal station. Maar vanaf dat moment was het luxe wat de klok sloeg.

We sliepen in het Diana Majestic, een klassiek vijfsterrenhotel dat, vraag me niet waarom, echt een heel aardige aanbieding had waardoor we konden slapen tussen de modemensen. Koffertje in de kamer gezet (je zou denken dat ik een maand wegbleef als je de inhoud ervan zag, maar het was in feite een nacht), borstel door het haar en hup naar de eerste afspraak. De re-see van Sportmax en MaxMara. Ik houd van deze merken. MaxMara vond opnieuw hun iconische jas uit in een teddybeerversie die tot de grond rijkt. Volgende week koop je hem. Misschien een kleine investering, maar verder heb je geen kleding nodig.

Sportmax wordt hipper en hipper. Invloeden waren Marokko en army, maar dan op een heel vrouwelijke wijze verwerkt met de allermooiste materialen. Na deze shows knorde het maagje. Het wekkertje was tenslotte al om zes uur die ochtend gegaan en Liesbeth zou verontwaardigd zeggen: we zijn al sinds half elf in Milaan en hebben nog níets gedronken. Ik koos voor een van mijn favoriete restaurants: Rosy e Gabriele. Niets geen fancy gedoe, maar een goudeerlijk familierestaurant dat gerund wordt door drie broers. Met glimmende rode tegels tegen de muur en een grote bak vers uit te kiezen vis bij binnenkomst. Zie je het voor je?

Na de overdadige lunch (waarom bestel ik toch altijd zoveel?) gingen we op weg naar Missoni. Op de een of andere manier hebben zij er een handje van om een locatie te kiezen die niet helemaal op de route ligt. Op nummer vier moesten we zijn. Wij zoeken. En roepen. We vonden een balletschool, een kindercrèche (die open was op zondag, best apart), maar niets dat op een showlocatie leek.

Goed. Nummer vier bleek nummer veertien te zijn. Was ons niet helemaal goed doorgegeven. Maar we waren op tijd en mochten backstage al kijken naar hoe hairstylist Anthony Turner de meisjes met Moroccan Oil in coole Kate Moss-achtige looks veranderde. De arme modellenmeisjes moesten eerst hun haar laten wassen. Met ijskoud water. Nog heel gezellig staan kletsen met Vera van Erp met druppende haartjes en Julie Homans en toen keken we naar de show en was het alweer tijd voor een risotto met parmezaanse kaas, artisjokken én champagne. Buona notte en morgen meer Milaan…