Happy & Healthy
Dit is een stukje voor iedereen die denkt dat het leven morgen perfect zal zijn
Om maar meteen de deur in huis te vallen: dit stukje gaat niet over seks. Dit stukje gaat over gelukkig zijn. Denk ik.
Daar gaan we.
Ik ben nu ergens begin dertig. Oké, ik ben 35. En weet je wat het is? Eigenlijk had ik altijd gedacht dat ik er nu dan misschien wel ‘zou zijn’. Niet dat ik exact kon benoemen waar precies, maar in ieder geval ergens beroemd of ergens superbelangrijk of ergens superknap en sowieso ergens supergelukkigmegahappygeslaagd. Nou, we weten allemaal hoe dat is afgelopen. Ik ben in ieder geval niet mega beroemd of supergeslaagd. Ik ben wel knap, dat moet gezegd, maar verder ben ik gewoon maar Renske, met twee kinderen en een fijne vriend en een nieuwe Gucci-zonnebril en ik tik af en toe een lollig stukje. En dat is goed. Maar het is dus niet groots of meeslepend.
Ik heb de afgelopen vijftien jaar altijd het gevoel dat ik naar iets ‘groots’ toe werkte. Dat er voor mij iets ‘speciaals’ was weggelegd. Ik stevende ongetwijfeld af op een perfect hoogtepunt. Ja, dat kon gewoon niet anders: het hing gewoon in de lucht. Tuurlijk, nu ik het zo opschrijf, realiseer ik me dat dit allemaal beheurlijk debiel klinkt, maar ik heb me laten verzekeren dat vele mensen twintigers en dertigers het gevoel herkennen. Misschien heeft het te maken met de tijdgeest van de jaren tachtig en negentig? De tijd waarin (velen van ons) zijn opgegroeid. Je weet toch? Die veelbelovende ‘de-wereld-ligt-aan-je-voeten’-sfeer. Die ‘alles is mogelijk zo lang je maar wilt’-sfeer.
Hoe dan ook, ik was tussen mijn twintigste en dertigste in ieder geval altijd maar bezig met later. Met een goede belangrijke studie kiezen voor later. Met een carrièreplan maken voor later. Met gelukkiger willen worden voor later. Met dunner worden voor later. Met slimmer worden voor later. Iedere keer dacht ik: het kómt nog. Morgen is alles perfect. Morgen ben ik beroemd. Morgen heb ik een supercarrière. Morgen ben ik de bruid.
Oké, dat van die bruid slaat echt nergens op, ik ben alleen erg bezig met trouwen de laatste tijd. Dat komt door de bruiloft van Marion Pauw en de bruiloft van Carolien Spoor en het komt ook omdat mijn vriend niet wil trouwen. Maar ik dwaal af.
Drop the mic.
Goed, we zijn er weer. Dit postje schrijf ik omdat ik tegen iedereen die nu ergens in z’n twintiger jaren rondhangt wil zeggen: misschien denk je dat het allemaal ‘nog gaat gebeuren’. Dat alles op een gegeven moment als een handschoen zal passen. Dat alles zal kloppen. Dat alles stroomt en bloeit en fantastisch volmaakt zal zijn. Dat alles perfect zal zijn. Waardoor je per ongeluk niet beseft waar je nu bent, waar je nu staat. Tegen die mensen zou ik willen zeggen: laat dat grote gevoel over de toekomst los. In ieder geval een klein beetje. Dat grootse moment gaat namelijk waarschijnlijk niet komen. Het leven gáát morgen niet superperfect en groots en meeslepend zijn want nou ja, zo werkt het leven gewoon niet. Het leven werkt niet met een generale repetitie, een uiteindelijk hoogtepunt en dan nog een soort nasleep. Iedere levensfase is groots. En er is geen hogere macht of kracht die voor jou iets groots op het program heeft staan. Jouw hoogtepunt is altijd. Jouw moment is altijd. Jouw moment is nu. Je leven is NU. Pak het. Neem het. Leef het. Mis het niet.
