Fun & Famous

Ear party

Ik heb een klein accessoireprobleem. Ten eerste: ik kom echt om in de ringen-oorbellen-kettingen-armbanden. Ten tweede: ik kan niet kiezen. Dus je hoort mij zo ongeveer aankomen, qua rinkelende ornamenten, want ik hang gewoon alles om. Nou ja, een selectie van alles, ik moet ook niet overdrijven.

Daarom is het best verbazingwekkend dat ik de gaatjes in mijn oren jarenlang tot maar twee (één per oor) heb weten te beperken. Ik weet nog goed dat ik ze kreeg, na lang zeuren; ik was twaalf en ze werden er heel klassiek bij de plaatselijke drogist ingeschoten. Daarna ging ik los: ik stond mijn hele middelbareschoolcarrière bekend om mijn grote oorbellen. Toen ik in Amsterdam ging studeren, waar iedereen enorme oorbellen droeg, pakte ik het wat creatiever aan om me te onderscheiden. Ik droeg er soms maar één, wat dan de hele dag tot dialogen leidde als: je bent een oorbel verloren, nee, dat is expres. Of ik droeg twee verschillende, omdat ik toen ook al niet kon kiezen, en dat leidde dan ook weer tot verwarring bij de kijkers. Vreemdgenoeg ging de jaren-negentig rage van meerdere gaatjes in een oor helemaal aan me voorbij, maar ik heb inmiddels de schade behoorlijk ingehaald.

De schuldige is Emily Weiss, van het beautyblog Into The Gloss, maar misschien beter bekend als Super Intern uit The Hills (The Hills! Ik mis het nog steeds. Ik deed vroeger met Renske Hoff op de ELLE-redactie graag The Hills na en ik herinner me menige vrijmibo waar we beschonken ‘I’m staring at the blank page before me…’ blèrden, dat waren nog eens tijden. Maar ik dwaal af…).

Emily Weiss schreef in 2012 over de piercingmanie waar de modemeisjes in New York door bezeten waren en over haar persoonlijke held, piercer J. Colby Smith. Hij ontwierp de meest delicate gouden piercings; niks geen lelijke barbells van chirurgisch staal of titanium waar je maandenlang mee liep voor de boel geheeld was.

Dat moest ik ook. Gelukkig was ik op dat moment toevallig in New York, dus ik maakte meteen een afspraak bij Colby.

Colby kijkt als een kunstenaar naar je oor: wat is mooi? Wat past bij wat je al hebt, bij je persoonlijkheid, bij de vorm van je oor? Gezamenlijk besloten we tot een in goud gevat diamantje in mijn oorlelletje erbij en een sierlijk helixringetje. Beeldig!

Het is maar goed dat niemand me van tevoren had verteld dat zo’n helixpiercing 5 tot 10 maanden moet helen. Ik kon twee maanden niet op mijn oor slapen en het bleef daarna zeuren. Ik leerde nieuwe termen als ‘bloemkooloor’ (die kleine ontstoken bultjes achter je oor) en ‘crusties’ (korstjes, ja). Maar na vijf maanden was de helix dan ook echt genezen en inmiddels is mijn aantal piercings uitgegroeid tot zeven. Ja, het is toch zonde als je meeste oorbellen in de la liggen nietwaar, zo kun je nog eens wat tentoonstellen.

Nummer acht gaat er zaterdag in, want ‘mijn’ Colby (die trouwens ook o.a. Emma Watson heeft gedaan, Scarlett Johansson en Zoë Kravitz) is nu even in Amsterdam. Als gast van sieradenontwerpster Merrel Westhoff van Monocrafft werkt hij vandaag en zaterdag bij conceptstore Cottoncake in Amsterdam. Als je snel bent is er misschien nog een plekje. Anders niet getreurd: ook bij Classic Ink & Mods en Dare2Wear hebben ze mooie gouden juweeltjes die meteen in je nieuwe piercing kunnen.

Dan nog twee tips van mij: voor de dagelijkse reiniging van een nieuwe piercing gebruik ik Physiomer Baby (ja, je leest het goed, baby), fysiologisch zout in een fles met handige spraydop zodat je goed rondom kunt spuiten. En voor hardnekkige ontstekingen kun je tea tree oil proberen.

Geschreven door Ilonka Leenheer