Happy & Healthy

EEN LEVEN ZONDER WEEGSCHAAL EN SPIEGEL

Kijk. Ik ben heus best in balans en oké en tevree met mijn lichaam, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik de boel niet een beetje in de gaten houd. De hele tijd. Het begint als ik ’s ochtends opsta, dan kijk ik even meteen naar de afdeling buik en hoe strak of bollend die is. Soms klauter ik op de weegschaal (en dan doe ik heel raar), maar meestal ga ik (oké, nu wordt het echt heel persoonlijk) in mijn onderbroek voor de spiegel staan. Als er geen bollend laagje over het randje van mijn onderbroek piept, ben ik oké. Is dat wel zo? Nou ja, dan ben ik licht geïrriteerd.

Met dit ochtendritueel houd ik het vege lijf al jaren redelijk op koers. Ik pas nog steeds in een maat 36 en mijn gewicht is al jaren stabiel. Maarrrr… Nu was ik dus ineens op vakantie, in een huis zonder weegschaal. Snap ik best. Mensen zijn op vakantie, dus die wil je helemaal niet confronteren met de gevolgen van hun dagelijkse dieet van witte wijn, gin-tonic, rode wijn en Sambuca toe. Geeft helemaal niets. Maar nu was er dus ook geen spiegel. Ja zo’n hoge, in de badkamer, maar daar kon ik dus nooit mijn hele lichaam op zien.

Ik overwoog mijn dochter een foto te laten maken van mijn profiel, maar dat leek me didactisch niet echt wijs. Ik hoop dat ik ze zo lang mogelijk weg kan houden van dat vreselijke met je lichaam bezig zijn. Mijn geliefde vragen was een optie, maar hé, je wilt toch de ik-ben-zo-makkelijk-en-ik-doe-er-bijna-niets-voor-vrouw zijn in plaats van een zeikerige freak.

Afijn. Van die dingen. Toch wilde ik na een week of wat wel even weten hoe de vlag erbij hing, zal ik maar zeggen. Maar zonder spiegel en weegschaal werd dat lastig. Enter, de meet-jeans. Je kent ‘m wel, dat is de spijkerbroek die je precies vertelt waar je staat. Niets eerlijker dan je meet-jeans. Ik pakte mijn fijnste jeans van Rag & Bone. Die is eerlijk en barmhartig, want eigenlijk zit hij altijd wel lekker, ook in de rondere periodes. Een been erin. Andere been. Knoop dicht. Oef. Hij zat best strak. “Komt omdat je net in bad geweest bent.” Geliefde had me door en deed een troostpoging. Hij kent zijn pappenheimers inmiddels. “Hij komt zeker net uit de wasmachine.” Hij ging door in zijn positiviteitstocht. “De volgende keer zit hij weer als vanouds, wedden?” Oké, genoeg, ik zat alweer aan de wijn.

Maar toen kwam dus die volgende keer. Ik had heus heel veel baantjes in het zwembad getrokken en me een beetje ingehouden met drank en spijs en wat denk je? Mijn meet-jeans liet me hartstikke in de steek. Niets dat ‘ie na een dag dragen een beetje was opgerekt. Hij zat nog net zo strak als de vorige keer. Ik deed hem heel snel uit en ging de jeans in kwestie eens uitvoerig bestuderen. Er was sprake van discongruent gedrag tussen mijn lichaam, de jeans die ik kende en de uitslagen van dit meet-onderzoek. Narrow pencil jeans, stond er. Maat 27. Leek allemaal te kloppen. Maar waar zag ik nou de ingeborduurde Rag & Bone-letters? Die waren weg. Wat bleek? Ik had mijn extreem taaie, strakke en nooit iets oprekkende pencil jeans van J.Crew te pakken. A.k.a.: er was dus niets aan de hand. Niets.

Weet je wat ik nodig heb? Niets nieuwe, grote spiegel, maar een bril.