EN THE AWARD GOES TO…

ME

Echt. Ik win nooit iets. Vroeger toen ik mijn jeugd in Zeeland sleet en eindeloze dagen doorbracht op de rug van mijn pony Yvo, wilde ik nog wel eens een beker en een rozet mee naar huis slepen. Maar verder hebben prijzen hun weg naar mij niet echt gevonden.

Iedereen om me heen wint altijd van alles. Sales director Daan heeft ooit bij een woonblad gordijnen voor haar hele huis gewonnen en modemama Harriet Calo maakte ooit een slogan voor Chanels nummer 19. ‘Forever 19’ verzon ze en ze mocht voor 10.000 gulden (ja ja) winkelen in de boutique aan de Rue Cambon.

Maar ik word altijd overgeslagen. Oké, Amayzine kreeg vorig jaar een nominatie voor beste lancering van het jaar. Dat was ook soort van voor mij. Maar toch, maar toch. Een prijzenkast zou een totaal overbodige aanschaf in mijn leven zijn geweest.

Tot ik een maand of wat geleden een telefoontje kreeg. Het was Anja. Al jaren de vrouw die nagellakmerk OPI in Nederland bestiert en die altijd openstaat om bij onze events een nagelhoekje in te richten en onze gasten een touch-up te geven.

Om haar merk nog meer te onderstrepen bedacht ze een aantal jaar geleden de OPI Mooie Handen Award die ze uitreikt aan (dit zijn haar woorden hè) sterke en ondernemende vrouwen. Eerdere winnaressen waren Candy Dulfer, Esther Vergeer, Quinty Trustfull en mijn online collega Anna Nooshin. En nu ging die award… naar mij. Je begrijpt, ik glom van top tot mijn (niet zo heel netjes gelakte) teen.

Los van de eer, de overgezellige lunch (met Anja, haar dochter, pr-representative Milou, oud-winnares Quinty en onze marketeer Theo), de échte bokaal en alle goodies was de beste prijs toch wel dat ik een jaar lang mijn nagels mag laten doen.

Dus als jullie me nog eens betrappen op een afgebladderd exemplaar, mag je me een standje geven. Aan Anja en de superlakken van OPI heeft het dan in ieder geval niet gelegen.