Happy & Healthy

Gewoontedieren en hun manieren

Op donderdag ren ik in mijn comfortabelste kloffie naar de Pilates-studio. Ik mik mijn handdoekje op de tweede mat van links bij het raam, zo op het hoofd van een dame in een supersonische outfit. Error, alert, pa-niek. Er zit iemand op mijn mat, op míjn mat. En vorige week ging ik met Theo de friet voor fatty Friday halen (vaste prik op de redactie), stond er dus een auto op de parkeerplaats waar míjn auto al vier uur lang stond. Stel je voor. In mijn hoofd knalt de stoppenkast er altijd even uit, een zo-hoort-het-storing is dat. Hoe komt het dat ik zo’n gewoontedier ben of, nog beter, hoe kom ik van zoiets af?

Je hebt goede gewoonten en slechte gewoonten in het leven en in die laatste ben ik een pro. Maar waarom raak je, op z’n zuiderbuurs gezegd, gewoon aan kleine dingen? De definitie van een gewoontedier is: iemand die vasthoudt aan oude gewoonten. Nu wil ik die parkeerplaats van ’s ochtends niet oud noemen, maar mijn Pilates-mat is toch al een heuse vier maanden. Hoe reuzespontaan ik op de dinsdag van de wijn overstap in een dine (en op woensdagochtend naar de pijn), zo intens star maak ik mijn spaghetti klaar. En oh wee als iemand mijn kookregime in de knoei brengt, dat vind ik zó lastig.

Als je iets gewend bent, dan voelt het lekker vertrouwd. Een beetje in je comfortbubbel glimlachen naar al het gewoons om je heen. En het zit zo: gewoonten zijn dus best oké voor je gezondheid. Het geeft houvast als al die prikkels je door de dag heen prikken. Het is hartstikke efficiënt om je ochtend op de altijd-en-eeuwig-zelfde manier te beginnen. Eigenlijk is het een survivalmethode om te functioneren in je dagelijkse bedoeninkje. Douze points voor ons gewoontedieren, maar er is (duh) een maar. Ben je een gewoontedier? Dan loop je een immens risico om terug te vallen in al dat slechte gewoons (merci wetenschap, ik heb nu een plausibel excuus voor dat gerook). Als je afgedraaid en uitgewrongen op de bank ploft, dan is dat vette voedsel dichterbij dan oooooit en is het o zo gewoon om níet de sportschool in te duiken.

Maar je kan het gewoontedier ook naar het asiel brengen. Het erkennen van je gedrag is de eerste stap in het genezingsproces. Daarna moet je de aanleiding isoleren (iemand die je kookkunst tart de keuken uitzetten dus) en de gewoonte elimineren. Ik voel me door dat woord bijna een halve Robinson bij de eliminatieronde. Maar sorry hoor, ik ga die Pilates-maat toch niet van mijn mat afelimineren. Vanaf nu kom ik gewoon vijf minuten eerder om die mat te confisqueren, kan ik vast een gewoonte van maken. Of zouden ze bedoelen dat ik opperchill op een andere mat moet gaan pilatessen? Neuh, vast niet.

Geschreven door Adeline Mans