Guilty Pleasures

Simone Olivia

Oké, lieve mensen, voor eens en altijd: ja, ook ík heb guilty pleasures. En nee, dat zijn géén gojibessen omhuld met rauwe chocolade en zeezout uit Guérande.

Ik mag dan wel zes dagen in de week aan de gewichten hangen of door het groen rennen, maar ook ik (juíst ik, want denk je nou echt dat ik zes dagen per week sport om alleen maar op een stengel bleekselderij te kauwen?) heb zo mijn lekkernijen waar ik voor uit bed kom. Dat wil ik dus even duidelijk maken aan jullie, en stiekem ook aan mijn lieftallige collega’s, zodat ik volgende keer niet wéér met grote ogen word aangekeken als ik een brownie in twee happen naar binnen duw. ‘Simoon, wat doe je nu? Dat worden tien rondjes Vondelpark vanavond.’

Limburgs zuurvlees. Tja, een meisje uit het zuiden, hè?

–  Die beroemde scone van GAIL’s Bakery in Londen, natuurlijk mét clotted cream en jam, anders doe je niet mee.

–  Een goede lasagne van la mama, niet met béchamel, wel met kaas en extra kaas.

–  Mijn lievelings Petite Sirah uit Californië, met die giga kaasplank, en dan het liefst eentje die je van veraf kunt ruiken. Yes please.

–  Apple crumble, wederom moeders recept (ik heb het dus écht niet van een vreemde dat ik heeeel graag tussen de potjes en pannetjes sta). En dan moet ‘ie net uit de oven komen, met veel kaneel en een smeltende bol roomijs bovenop. Burp.

–  Een cinnamon roll. Toen ik in de US of A woonde, offerde ik soms mijn ontbijt én lunch op voor een bezoekje aan Cinnabon. Oké, ik pak even een tissue, want ik zit nu dus gewoon keihard te kwijlen tegenover Kiek (awkward). In mijn introfilmpje zag je al dat je punten bij mij scoort als er ergens kaneel in of op zit. Stiekem hoop ik dat May en Elke er eentje in hun koffer stoppen als ze volgende week in NY zitten voor Fashion Week.

Oké, ik pak even een tissue, want ik zit nu dus gewoon keihard te kwijlen tegenover Kiek.

–  Een gewoon ordi stukje vers (warm) stokbrood bij die gezonde salade van vanavond, dik besmeerd met roomboter en een flinke snuf grof zeezout. Man o man.

–  Limburgs zuurvlees. Tja, een meisje uit het zuiden hè?

–  Last but not least, tatatatatataaaaa… Een flinke hand uit een zak Cadbury Mini Eggs. Helaas maar twee keer per jaar verkrijgbaar in Murica, met Kerst en Pasen. Drie keer raden wat (of beter hoeveel) er in het na- en voorjaar in een grote doos bij mij thuis bezorgd wordt. Blijft fijn, die connecties in de States.

Maar uh, vriendin, ben ik dan nu mijn imago kwijt? Ik geloof dat ik morgen niet meer op kantoor durf te komen.